Ljósberinn - 03.06.1933, Blaðsíða 2

142
LJOSBERINN
lega menningu mikils og var þess skamt
að bíða, að hún beiddist fræðslu í krist-
inni kenningu. En eigi var þó sú ósk
hennar af raunverulegri sannfæringu
sprottin, hún vildi aðeins standa jafn-
fætis þeim stéttum þjóðfélagsins, sern
hún hafði umgengni við, í hinum kristi-
legu fræðum.
Og henni var veitt kensla í kristn-
um fræðum, að beiðni hennar, og tók
skírn að skömmum tíma liðnum.
Nú var hún þá alveg orðin innlifuð
heiminum og með yndisjxrkka sínum.
gáfnafjöri og eigi sízt með auði sín-
um vakti hún á sér eftirtekt allra. Ensk-
ur herforingi af háum stigum bað henn-
ar og hún varð konan hans-
Og nú gekk lengi alt að óskum. En
smám saman fór að koma í Ijós, að
þessi viðkvæma austræna rós, þoldi eigi
kalda loftslagið í Englandi. Ilún varð
gripin af tæringu.
Og' nú, er reynslan kom, þá kom það
líka í ljós, að hún var bersnauð og vol-
uð, þrátt fyrir allan sinn auð og veg-
semd, huggunarlaus og vonlaus.
En Guð hafði í hyggju að veita henni
vonarríka framtíð. 1 þjónustu hennar
var barnslega guðrækin stúlka, er hót
Hanna• Hún bar hina sjúku og tignu
húsmóður sína af trúfesti og kærleika
fram fyrir hásæti náðarinnar í inni-
legri fyrirbæn. En hve hún óskaði þess
heitt og' hjartanlega, að hún mætti fá
þessum kæra sjúklingi biblíu í hendur
í staðinn fyrir hinar fávíslegu og spill-
andi skáldsögur, sem hún var að lesa,
sér til dægrastyttingar!
En Hanna vissi, að Guð gat opnað
henni leið að þessu myrkva hjarta;
hún þyrfti því ekki annað en að bíða
tíma hans með þolinmæði.
Þá var það einu sinni á ömurlegum
rigningardegi, að Gáriamma bað Hönnu
að sækja gimsteinaskrínið sitt. Hanna
sótti þá skrínið og hinn sjúka kongs-
dóttir lagði hvern skartgripinn af öðr-
um á borðið hjá rúminu hennar meo
sýnilegri velþóknun.
»Jæja, Hanna,« sagði hún, »langar þig
ekki til að eiga slíka dýrgripi?«
»Æ-nei, tigna frú,« svaraði Hanna;
mig langar alls ekki til þess; ég á sem
sé gimsteina, og þeir eru langt um fegri
en þessir steinar.«
Pá leit Gáríamma undrandi á hana.
En Hanna tók biblíuna sína kæru í hönd
sér og sagði: Tigna frú, allir gþmstein-
arnir mínir eru í þessari bók.«
Nú hélt Garíamma að smá gimsteinar
tveir eða þrír lægju, ef til vill, inn á
milli blaðanna og sagði því óþolinmóð-
lega: »Jæja, taktu þá gimsteina þessa
út úr bókinni og sýndu mér þá.«
»Það skal ég gjarnan gera, frú,« svar-
aði Hanna, »en gimsteinarnir mínir eru
svo dýrir, að ég get ekki sýnt nema einn
af þeim í senn.«
Að svo mæltu opnaði hún biblíuna
og las þetta vers í bréfi Páls postula
til Filippiborgarmanna:
»Ég hefi lært að vera ánægður með
það, sem ég á við að búa.« (Fil. 4, 11)-
Og síðan mælti hún:
»Ég er fátæk, en ég á fjársjóð á
himni, sem er dýrlegri en öll auðæfi
jarðar; allan skort og þjáningar þessn
heims met ég því einskis, þar sem ég
á vísa eilífa sáluhjálp fyrir trúna á
Drottinn Jesúm.«
Fyrir Guðs náð urðu þessi orð til
eilífrar blessunar hinni sjúku hefðar-
konu. Eftir þetta sóttist hún eftir því,
að kynnast fleiri gimsteinum Hönnu.
Brátt kom að því, að hún sæi spillingu
hjarta síns — og fyndi perluna dýru
- náð Guðs í Kristi- Nú mat hún öll
auðæfi sín sem tjón hjá Jesú Kristi og
ágæti þekkingar, sem var Drottinn
hennar. Og eftir því sem hennar innri
maður endurnýjaðist, þá veslaðist upp
hennar ytri maður hraðfara. En sál