Ljósberinn - 03.06.1933, Blaðsíða 6

146
LJÖSBERINN
Kata leit á mömmu sína forviða og;
varð sein til svars, svo að mamma henn-
ar tók spurningu sína upp aftur.
»Nei, mamma,« svaraði hún, »mig
hefði furðað á því, ef einhver annar
hefði sagt það; en mér finst það vera
svo líkt Jesú að gera þetta, svo að mig
furðar ekkert á því.«
Q>
Sacja efti r
Guárúnu Cátusdoliur,
fyrír
fLiásbei
„jyosbcrann':
Soffíu sortnaði nærri því fyrir aug-
um, er hún heyrði þessi orð frúarinnar.
Ástandið var alt annað en glæsilegt, og
veslings Soffía horfði ráðaleysislega í
kringum sig, eins og hún byggist við
óvæntri hjálp úr einhverju stofuhorn-
inu!
En það var nú ekki alveg þesslegt,
því að frú Steinvör gekk rakleitt út úr
stofunni, fram ganginn, þangað sem
stiginn var.
Petta voru skelfileg augnablik fyrir
Soffíu, og í hljóði hét hún á allt, sem
hún vissi helgast, sér til hjálpar. Pví
hvað mundi hún frú Steinvör segja, er
hún kæmi upp á loftið og sæi gestinn,
sem ar hjá Rúnu litlu!
En þá mundi hún eftir því, að hurð-
in var læst, og hún var sjálf með lyk-
ilinn í vasanum. Það veitti henni að
vísu augnabliks fró, en svo gagntók
skelfingin hana með endurnýjuðu afli,
því auðvitað var engin vörn í þessu. Það
var úti um alt- Frúin hlaut að komast
að sannleikanum, og hvað varð Soffíu
vesalingnum þá til varnar?
En hepnin hafði samt ekki yfirgefið
hana algerlega, því í| sama bili hringdi
síminn inni í skrifstofu sýslumannsins,
og í stað þess að skipa Soffíu að fara
í símann, sneri frúin af leið sinni og
svaraði hringingunni sjálf. Og þá beið
Soffía ekki eftir boðunum. Iiún hljóp
sem kólfi væri skotið upp í herbergið
til Rúnu litlu.
Þar var nú heldur en ekki glatt á
hjalla og núkið um dýrðir.
Rúna litla var búin að gleyma hörm-
um sínum að fullu og öllu, og ljómaði
andlit hennar af gleði og ánægju.
»Sjáðu, Soffía!« sagði hún, er Soffía
kom inn, »Dísa er eldhússtúlkan, en ég
er frúin, og dúkkan er barnið! Sko, er
ekki fírit hjá okkur? — Þetta er betri
stofan og þetta er svefnherbergið og
þetta er eldhúsið! Dísa er núna að búa
til graut úr berjunum komstu ekki
með eitthvað gott — —?«
Rúna litla, þagnaði skyndilega, er hún
sá fátið, sem var á Soffíu, — barnið
starði á hana undrandi-
»Uss — þið verðið að hætta látunum,
fljótt, fljótt, — hún frænka þín kem-
ur á hverri stundu. — Farðu fljótt upp
í — og vertu sofandi, þegar hún kem-
ur — og Dísa ...... blessuð hafðu ekki
hátt um þig — ég verð að fela þig inni