Ljósberinn - 10.06.1933, Blaðsíða 3

LJOSBERINN
151
mömmu og pabba. Og sárt þótti hon-
um að sjá raunasvipinn á móður sinni,
þegar hann kaus heldur að fara út með
lagsbræðrum sínum, en að koma með
mömmu sinni og pabba til kirkju.
Hann gat ekki lengur setið heima viö
þetta. Hann mátti til að fara burt frá
foreldrum sínum, alla leið til Ameríku.
Par bjóst hann við að geta venð frjáls
ferða sinna, í því »gestrisna bjargar-
landi allskonar skipbrotsmanna«. Þav
gat hann gert, hvað sem honum gott
þótti. Þar gat hann komist hjá að heyra
alt tal um Guð og frelsarann. Þar gat
hann komist hjá að sjá krepta hnefa
föður síns. Já, í þessari fjarlægu heims-
álfu þóttist hann eiga vísa von á fé og
fullsælu. —
En hve honum brugðust undarlega,
vonirnar um þetta. Nú sá hann aldrei
framar neinn af þeim, sem honum voru
nánir og kærir, aldrei fékk hann að
heyra eitt orð talað á móðurmáli sínu.
Við þetta varð hann altekinn af heim-
þrá. Þarna kunni enginn að tala ís-
lenzku. En hve hann óskaði þess inni-
lega, að einhver gæti talað »ástkæra.
ylhýra málið og allri rödd fegra, blíð
sem að barni kvað móðir á brjósti svan-
hvítu.« Ö. að hann fengi að heyra hana
hljóma, þó ekki væri nema einu sinni!
Svo bar það til eitt kvöld að loknu
dagstarfi, að hann gekk fram hjá sam-
komuhúsi. Úti fyrir var fest upp aug-
lýsing um, hvað fram ætti að fara í
húsinu. Og sú auglýsing var — á ís-
lenzku! Hann var fljótur að ganga að
og lesa, ungi pilturinn íslenzki. Og þeg-
ar hann var búinn að lesa, þá var sem
honum væri þrýst til að koma inn. Fyrst
átti að syngja á íslenzku og leika á
hljóðfæri og flytja svo ræðu á eftir.
Hann einsetur sér þá, að fara inn og
hlusta á sönginn og hljóðfærasláttinn,
en þegar ræðan byrjaði, ætlaði hann að
snarast út í einu hendingskasti. Ilann
vildi vera sannur Islendingur!
Þegar hann kemur að dyrunum, þá
sér hann, að salurinn er fullskipaður,
að undanteknu einu sæti á insta bekkn-
um. Þangað verður hann að fara. Þeg-
ar söngurinn var úti og hljóðfæraslátt-
urinn, þá sér hann, að engin leið er að
komast út, þvi salurinn var svo full-
ur. Hann varð því að sitja kyr, þar
sem hann kominn var.
Ræðumaður var ungur Islendingur,
sem fyrirvarð sig ekki fyrir fagnaðar-
erindið fremur en sjálfur postulinn Páll.
Hann talaði með heitu hjarta um kær-
leika Jesú, og sérstaklega, hversu hann
þráir týnda soninn og er sí og æ aó
leita að honum.
Að lokinni samkomu gekk ræðumað-
urinn að íslenzka drengnum, sem hlust-
að hafði á ræðuna hans, lagði hönd
sína á öxl honum og spyr hann, hvort
hann vilji ekki láta góða hirðinn finna
sig í kvöld. En íslenzki unglingurinn
þagði eins og steinn, hvernig sem.ræðu-
maðurinn spurði. En loks lítur hann ó
drenginn ástúðlega og segir:
»Ungi vinur og samlandi minn! Ef
þú ættir að deyja í kvöld, hvert fer
þú þá, hver verður þinn samastaður L
eilífðinni?«
Að svo mæltu skildu þeir. fslenzki
aðkomudrengurinn fór út sem skjótast
og þangað, sem hann átti aðsetur.
IJann svaf lítið nóttina eftir. Spurn-
ing íslenzka prédikarans ómaði stöð-
ugt í sálu hans; þetta: hvert hann mundi
fara, ef hann dæi, án Jesú, án Guðs.
Og þetta um eilífðina, hvar hann mundi
þá eiga samastað.
Á þriðja degi kemur hann til íslenzka
prédikarans aftur, til þess að tala við
hann um þetta. Honum fanst spurning-
in svo mikilvæg, að jafnvel íslenzkur
drengur gæti ekki leitt hana hjá sér.