Ljósberinn - 10.06.1933, Blaðsíða 5

L JÖSBERINN
153
og niðurlút leit hún í kringum sig, því
nú barst rödcl að eyrum hennar, sem
skaut henni meiri skelk í bringu en alt
annað. —
Frúin!
Og áður en Dísa vissi eða hugsaði
nokkurn hlut um hvað hún var að gera,
smaug hún inn úr hurðargættinni og'
fól sig að hurðarbaki. Hún heyrði fóta-
tak frúarinnar í ganginum, og að hún
lokaði hurðinni, um leið og hún gekk
fram hjá, svo varð alt hljótt, og Dísa
hlustaði á sinn eiginn hjartslátt, því
nú var henni orðið æði þungt í huga.
Hún laumaðist að hurðinni og tók í
lásinn, en hún gat ekki opnað - hurð-
in var læst. Dísa var þá lokuð inni!
Hún starði galopnum, óttaslegnum aug-
um á skrautið í hinni viðhafnarmiklu
stofu, án þess að sjá það. Þarna voru
margir hlutir, sem Dísa hafði ekki á
æfi sinni séð, en allir voru þeir nú
einskisvirði í augum hennar. Stóri speg-
illinn, sem náði frá lofti alla leið niður
í stofunni, og nú var hún að leita sér að
á gólf, sýndi henni átakanlega mynd,
af lítilli fátæklega klæddri stúlku, með
augu full af angist, ótta og tárum.
Aumingja Dísa!
Og ef frúin kæmi svo inn og sæi
hana þarna, eins og þjóf, sem var að
laumast um húsið! Og auðvitað gat hún
komið á hverri stundu, já, hú.n hlaut
að koma þá og þegar. Dísa litaðist um
að nýju, og nú var hún að leita sér að
fylgsni, þar sem hún gæti falist fyrir
húsmóðurinni. Og í fljútu bragði virt-
ist henni enginn staður betur tíl þess
fallinn, heldur en stóri legubekkurinn
í einu horni stofunnar, þar sem helzt
bar á skugga. Nú þýddi ekki að hika,
og Dísa skreið á fjórum fótum undir
legubekkinn. Stóreflis ábreiða þakti
hann í krók og kring, það var því eng-
in hætta á að Dísa sæist.
Hún varð svo fegin því, að finna
þennan góða felustað, að hún hugsaði
fyrst í stað ekki um neitt annað; en
brátt fór hugurinn að reika heim til
mömmu, og þá komu tárin til sögunnar.
Hvað ætli hún mamma sé farin að
hugsa? Nú var hún liklegast að láta
kvöldmatinn á borðið, skyrhræringinn
og smurða brauðið, og Dísa fann það
alt í einu, hvað hún var orðin svöng.
Ö, að hún væri komin heim til hennar
mömmu! Litla stofan heima var bezta
vistarveran á allri jörðunni! Tárin
hrundu ótt og títt og vættu sólbrendu
kinnarnar á Dísu litlu, þegar hún fór
að hugsa heim. En tárin gátu ekki
bætt neitt úr vandræðunum, sem urðu
því ægilegri í augum Dísu, því lengur
sem leið.
- Bara að það væri nú dimt, þá
gæti hún kannske sloppið burt, án þess
að hennar yrði vart! En blessuð sum-
arbirtan brosti við henni, í hvert skifti,
sem hún áræddi að ýta ábreiðunni ofur-
lítið frá, til þess að leita sér svölunar,
því það var æði heitt í fylgsninu henn-
ar Dísu. Kvöldroðinn varpaði yndis-
legum ljóma inn í stofuna. Það var rétt
eins og' hann vissi af harmi þrung-
inni sál, sem þurfti á huggun að halda;
og honum auðnaðist að vekja vonar-
neista í hjarta lítillar stúlku, sem grét
af því, að hún var hrædd og hryg'g' og
langaði svo sárt heim til hennar mömmu.
Hún mundi eftir kvöldbænunum, sem
mamma hennar hafði kent henni, og þó
að augun væru þrútin af gráti og kjök-
ur í röddinni, þá fórnaði Dísa litla
samt höndum til bænar, þar sem hún
kúrði, hrygg og' hreld, í fylgsni sínu.
Og bænirnar veittu henni hugarhægð.
Hún var svo öldungis viss um, að hinn
góði Guð heyr’ði þær.
»Góði Guð,'« bætti hún við versins sín,
»Hjálpaðu mér og leyfðu mér að koma
fljótt heim til hennar mömmu.«
Seint um kvöldið var dyrabjöllunni
hringt harkalega, hvað eftir annað.
Frú Steinvör fór sjálf til dyra. Dreng-