Ljósberinn - 17.06.1933, Blaðsíða 3
159
/
L JOSBERIN N
trúir mér ekki, þá er bezt að þú talir
við stúlkuna, sem var inni hjá Rúnu
litlu í alt kvöld. — Soffía — Soffía!<'
hrópaði frúin. »Komið þér hérna!« Að
vörmu spori kom Soffía fram í fordyrið.
Henni brá all-mjög í brún, er hún sá
hver kominn var; hún kannaðist við
drenginn og vissi, að hann var bróðir
Dísu.
»Drengurinn sá arna stendur á því
fastara en fótunum, að systir hans hafi
komið til Rúnu í kvöld,« sagði frúin og
sneri scr að Soffíu. »Ég held helzt, að
hann ímyndi sér, að hún sé hér enn!«
Soffíu varð svarafátt í fyrstu, og hún
leit undan rannsóknaraugum húsmóður
sinnar.
»Hvað er þetta?« sagði hún. »Pví seg-
ir drengurinn þetta?«
»Af því ég veit, að hún fór hingað,«
svaraði drengurinn ákveðinn, og var nú
miklu upplitsdjarfari andspænis Soffíu,
heldur en hann hafði verið frammi fyr-
ir frúnni. »Hún fór hingað með ber
handa Rúnu,« hélt hann áfram. »Ég sá,
þegar hún lét berin í kaffidósina henn-
ar mömmu. Við vorum búin að lofa
henni Rúnu að gefa henni ber, og viö
fundum svo mikil ber í dag. Dísa vildi
endilega færa Rúnu þau straks í kvölá.
Hún er búin að vera svo voða lengi í
burtu. Mamma er orðin svo afskaplega
hrædd um hana. Ég vil helzt ekki fara
heim, fyr en ég er búinn að finna hana.«
»Eins og það sé nokkur hætta á því
að telpan sé týnd!« sagði Soffía hug-
hreystandi. »Pað kemur ekki til mála,
að hún hafi farið sér að voða, hún sem
er svo stálpuð og dugleg stúlka!«
»Mamma heldur, að hún hafi kannske
dottið fram af bryggjunni,« sagði dreng-
urinn raunamæddur og andvarpaði
þungan.
»Hvaða vitleysa!« sagði Soffía.
Drengurinn horfði framan í hana
djörfum, drengilegum augum.
»Vitleysa!« endurtók hann. »Því seg-
ir þú það nú, en þú veizt heldur ekki,
hverju hún Dísa kann að finna upp á!
En hún fór hingað. Ég horfði á það
sjálfur, þegar hún stökk hérna heim aö
húsinu.«
»Það er bezt ég fari fram og spyrji
stúlkuna í eldhúsinu,« sagði Soffía og
var óvenjulega fljótmælt. »Telpan hef-
ir kannske fundið hana, þó ég viti ekki
til þess.«
Soffía kom að vörmu spori aftur.
»Hún segir, að það hafi komið telpa
í kvöld, sem spurði eftir Rúnu litlu, en
Rúna var þá farin að sofa og —«
»0g telpan hefir þá auðvitað farið
straks aftur,« greip frúin fram í fyrir
Soffíu, áður en hún lauk við setning-
una.
»Þarna heyrirðu, drengur. Nú er hún
sjálfsagt komin heim. Vertu sæll, lags-
maðijr, og láttu hana mömmu þína vita
það, að ég telji það miklu betra fyrir
börnin að fara snemma að hátta á
kvöldin, heldur en að vera á svona
flakki fram á nætur!«
Drengurinn sneri frá dyrunum. Frú
Steinvör gekk til herbergja sinna, er.
Soffía stóð fyrir innan fordyrahurðina
og horfði á eftir drengnum, þangað til
hann var kominn í hvarf.
Hann gekk hægt, eins og fullorðinn
maður, og leit öðru hvoru um öxl og
virti fyrir sér gluggaraðirnar á sýslu-
mannssetrinu, eins og hann ætti von á
því, að freknótta andlitinu hennar Dísu
brigði þá og þegar fyrir í einhverjum
glugganum.
Soffía var áhyggjufull á svipinn, þeg-
ar hún sneri frá dyrunum.
»Hvernig í ósköpunum stendur á
þessu?« hugsaði hún með sér. »Hvert
ætli telpuanginn hafi farið, þegar hún
fór héðan?
En sú blessuð hepni, að frúna skyldi
ekki gruna neitt!« Frh.