Ljósberinn - 17.06.1933, Blaðsíða 5

LJOSBERINN
161
urinn og kökurnar var alt í einum
graut á gólfinu og veslings hirðin ásamt
kóngi og drotningu æddi fram og aft-
ur og vissi þar enginn sitt rjúkandi ráo.
En mitt í öllum þessum ósköpum
bar þar að litla álf. Hann setti hend-
urnar í báða buxnavasana og skellihlö,
svo undir tók í höllinni. —
»Jæja, það er gott,« sagði hann, »að
nú hafið þið í öðru að snúast en að
gera gys að mér.«
»0, kæri, litli álfur,« mælti drottning-
in. »Ef þú kemur nú öllu í samt lag
aftur, þá skulum við aldrei gera gys
að þér oftar.«
»Pað get ég ekki,« mælti álfur litli,
»en ef þið finnið einhvern hlut, sem
ekki stendur á höfði og snertið við kór-
ónu kóngs með honum, þá lagast alt
aftur.«
Að svo mæltu hvarf litli álfur, en
kóngur, drotning og öll hirðin fór að
leita að einhverjum hlut, sem ekki stæði
á höfði.
Kongur og drottning áttu litla, indæla
dóttur, sem hét Lísa. Hún var að leika
sér úti í garðinum og vissi ekkert hvað
fram fór, fyr en hún kom inn ög ætl-
aði að fara að fá sér að borða.
»Þetta er ekki mikið til að æðrast út
af,« mælti hún. »Við skulum koma fram
í eldhúsið, þar stendur stundaglasið,
sem matsveinninn hefir þegar hann er
að sjóða eggin.«
Svo þustu allir fram í eldhús. Og
þar stóð stundaglasið, alveg eins og það
átti að sér. Svo snerti kóngsdóttir meö
því við kórónu föður síns, og' heyrð-
ist þá hvellur mikill — og alt var kom-
ið í samt lag. Kóngsdóttirin hafði fund-
ið hlut, sem ekki stóð á höfði.
Kóngur, drotning og öll hirðin réð sér
ekki fyrir gleði og allir þökkuðu Lísu
kóngsdóttur fyrir það, að hún hafði
frelsað þau frá töfrum álfsins litla.
Ánamaðkurinn.
»Ánamaðkur — það er nú auma
skepnan - - ekki er hann til annars nýt-
ur, en að setjast á fisköngulinn,« sagði
Eiríkur litli, um leið og hann dró stór-
an og feitan ánamaðk upp úr jöro-
unni og' lét hann hringa sig- utan um
spýtupinna.
»Hlustaðu nú eftir, Eiki minn,« mælti
pabbi hans. »Þú hefir veitt því eftir-
tekt, hve mikið erfiði það kostar, að
plægja og herfa jörðina. Alt þetta er
gert til þess, að loftið fái streymt um
efstu jarðlög'in. — Án þess mundi ekk-
ert vaxa upp úr henni, — þar sem nú
eru grænir akrar, mundu þá vera fúa-
mýrar.«
»Já, en pabbi, það vex þó gras í
brekkunum og' á árbökkunum og ekk.i
er þar plægt né herfað.«
»Þetta er rétt athugað hjá þér, Eiki
minn. En taktu nú eftir. Nú ætla ég
að skýra það fyrir þér, hvers veg'na
grasið getur vaxið, þó að ekki sé plægt
eða herfað. Iiver heldurðu það sé, sem
vinnur þar starf plægingamannsins?«
Nei, það vissi Eiríkur ekki.
»Það verk vinnur einmitt ósélegi ána-
maðkurinn, sem vefur sig utan um
spýtuna þína og milliónir af hans lík-
um. Hann étur moldina í efsta jarðlag-
inu, smýgur svo niður í neðri jarðlögin,
og alstaðar kemur hola eftir hann, sem
loftið getur svo streymt um. Svo fam
hann sér nýja mold í neðra jarðlaginu
og flytur hana upp í efra jarðlagið, og
svona heldur hann áfram látlaust, dag
og nótt, þessu nytjastarfi, og þegar þú
gengur um grænar grundir og hvílir
þig' í blágresisbrekkunum, þá mundu
eftir starfi maðkanna í moldinni, og
líttu ekki smáum augum á það.«
»Eg skal víst muna þetta, pabbi
minn,« sagði Eiríkur litli og lagði maðk-
inn varlega niður á jörðina.