Ljósberinn - 17.06.1933, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
163
legar og störðu upp í loftið, eins og þeim
stæði alveg á sama, hvort þær væru
í nokkurri spjör eða ekki. Jæja, þær
höfðu nú enga ástæðu til að vera ó-
þreyjufullar, því allur þvotturinn af
þeim lá hreinn og strokinn inni á borð-
inu í leikhúsinu. Þær Matta og Maja
höfðu ekki haft svo lítið fyrir því að
koma þeim þvotti í gott lag. þessvegna lá
Möttu svo mikið á að koma grautnum
frá, því að hún átti að flýta sér út í
leikhús til að breiða hreinar línvoðir á
brúðurúmið og vögguna, en Maja átti að
klæða brúðurnar.
Svona nú! Maja strauk þvottatusk-
unni í síðasta sinn yfir dyraþrepið og
var þá heldur en ekki glöð í bragði; en
þá varð henni svo mikið um, að hún rak
fótinn óvart í þvottafötuna og velti því,
sem í henni var yfir eina brúðuna, sem
Júlla hélt og næst henni var.
Hún leit forviða og gröm í geði aftur
fyrir sig.
»Heyrðu Pétur! Ertu alt af að stríða
mér! Mundu eftir því, að nú er laug-
ardagurinn fyrir hvítasunnu. En svo
hýrnaði alt í einu yfir henni.
»Ö, þakka þér fyrir, að þu hefir ver
ið úti í skógi að rífa einiberjavið!«
»Já, þú varst einmitt að segja mér
að gera það,« sagði Pétur svo aumkvun-
arlegur í rómnum og lét á sér finna,
að hann væri alt af látinn þræla.
»Já, það er satt, en ég bað þig ekki
um að kitla mig í iljarnar með hrís-
inu. Sjáðu, hvernig veslings brúðan lít-
ur út. Það var þó gott, að ekki var bú-
ið að klæða hana í tárhrein föt. Maður
þyrfti að hafa augun í hnakkanum, þeg-
ar þú ert einhversstaðar nálægur.«
»Hver bað þig að liggja þarna og snúa
skrítilegu rauðu iljunum á móti mér!«
»Ég gat nú ekki annað. Þú hefðir nú
heldur viljað, að ég hefði trampað á
stígvélunum fram og aftur á nýræst-
uðu gólfinu. Nei, þakka þér nú fyrir
það. En heyrðu! Sæktu nú volgt váth
í bala, ég ætla iíka að gera forstofuna
hreina, áður en ég dreifi einiviðarkvist-
unum á gólfið.
Pétur hóf sig upp og tók að þylja upp
úr sér með einsrengingslegum rómi: »Já.
fyrst á ég að sækja vatn og svo á ég
að sækja mat handa »Fótalausum,« og
sá sandi undir »Vesaling,« og ná Ein-
búa« og setja hann inn yfir nóttina,
hlauptu eftir mjólk handa »Villuráfu«,
leggja hálm undir »Augnayndi«, svo
að hún geti sem fljótast gengið til náða,
áður en augun velta út úr henni.«
»Svei! ;Pétur, það er ekkert að aug-
unum í henni, sem þú kallar »Augna-
yndi«, það er ég margbúin að segja
þér. Þau eru ef til vill helzt til stór,
eins og þú veizt, en þú ert altaf svo
keskinn við hana og það eru allir. Eins
og hún geti gert við því, veslings skepn-
an, að hún hefir svona augu. En þú
skalt ekki fá að leggja eitt einasta hálm-
strá undir hana!«
Maja varð sótrauð í framan af
þykkju; hún slengdi balanum til hlið-
ar og fór að fara í stígvélin á bera fæt-
urna á sér, og var altaf að úthúða Pétri;
en Pétur stóð og dró treyjuna sína upp
yfir eyru sér, alveg eins og' komið væri
dynjandi haglskúr.
»Þú veizt það vel, að hún heitir 'ekki.
»Augnayndi«, heldur »Stjarna«; þú seg-
ir þetta bara til að stríða mér.«
. »Getur »Stjarna« kannske ekki líka
verið »Augnayndi«?
»Já, en þú kallar hana það bara til
þess að gera gaman að augunum í henni.
Og svo kallar þú hana »Mjallhvít« litlu
»Villuráfu«, en hún heitir nú einmitt
»Mjallhvít«, af því að hún er hvít eins
og mjöll. Skilurðu það ekki?«
»Já, en nafnið sem ég gaf henni, hefi
ég fundið í gamalli nótnabók og hefði
sú veslings kind kannske ekki vilst,
þegar ég fann hna og bjargaði henni?«