Ljósberinn - 17.06.1933, Blaðsíða 8

164
L JOSBERlNN
En Maja var öll á burtu áður en
hann slepti orðinu. Hún hljóp í hend-
ingskasti inn í fjós og inn básinn tii
»Stjörnu«, og hún var einmitt hræði-
lega úteyg. Pessi augu og sú eftirtekt,
sem þau höfðu vakið, svo að skepnan
var höfð að hlátri, var einmitt orsökin
til þess, að Maja var svo sorgbitin; hún
var sem sé hrædd um, að veslings kýr-
in tæki það svo ákaflega nærri sér, að
gert væri svona mikið gaman að út-
liti hennar. Maja lagði hendurnar um
hálsinn á henni og þrýsti mjúkum vang-
anum að augum hennar; þótti Stjörnu
þau atlot góð og rak upp lágt og þakk-
látlegt baul og sleikti handlegginn á
Maju með með hrufóttu tungunni sinni.
»Veslings kæra Stjarna mín. Láttu
þetta ekki á þig fá, þú ert nú samt
indælasta skepna!« Og svo hljóp hún
eftir hálmi og breiddi þykt lag undir
Stjörnu sína. »Ertnisgoggurinn hann
Pétur skal ekki fá að hjálpa þér!«
Hver sem sá hana Maju, alla ljóm-
andi af gleði, og heyrði létta hláturinn
í henni, gat ekki trúað því, að hún gæti
orðið önug í skapi; en hefði hann þekt
Pétur, þá var honum hægra að hugsa
sér, að það gæti átt sér stað. Hann var
sá ertnasti galgopi undir sólinni, að því
er Maja sagði; en samt gat hún ekki
án þess verið, að hafa hann að leik-
bróður og ekki sízt sér til hjálpar. Hann
var tveimur árum eldri, ötull og sterk-
ur og liðugur eins og köttur. Hann
klifraði og skreið og smaug, og hoppaði
og dragnaðist áfram, alt eftir því sem
Maja sagði fyrir; en hún hafði altaf
einhverja skepnu annaðhvort veika eða
illa útleikna, sem hjálpa þurfti eða
bjarga. Hún gat engan dag verið án
Péturs, þó að hún fullyrti aftur og aft-
ur, að hann væri öllum strákum leiðin-
legri og gagnólíkur Jóhannesi eldra
bróður sínum.
Jóhannes var elztur systkina sinna
og var nærri því eins og húsfaðir á
heimilinu, þó hann væri ekki nema
fjórtán vetra.
Móðir hans var prestsekkja; en prest-
urinn dó á ungum aldri og lét eftir sig
ekkju og fjögur smábörn, sem ekkert
höfðu til framfærslu. Hann hafði ver-
ið góður prestur og ástúðlegur, og öll
höfðu þau unnað honum hugástum.
Hann var guðhræddur og ráðvandur og
iifði og dó í trúnni á Guð og biblíuna
sína. öll börnin hans hétu eftir mönn-
um og konum í biblíunni og hann var
ekki í minsta vafa um, að þau mundu
í lifanda lífi líkjast þeim, sem þau hétu
eftir. 1 þeirri trú dó hann í fullum
friði og ánægju, og var sannfærður um.
að móðir barnanna, hin unga og elsk-
aða kona hans, mundi leiða þau á réttu
leiðina til hinna björtu bústaða, þang-
að sem hann væri á undan farinn.
Veslings móðirin! Hún hafði svo
margt við að stríða. Hún bjó ein fyrir
sig með litlu börnunum sínum í Rósa-
garðinum, sem hún svo kallaði, og hún
hafði erft eftir manninn sinn. Þessum
bólstað hennar fylgdi ofurlítill túnblett-
ur og af honum fékk hún fóður handa
fáeinum kúm, og svo fylgdi dálítill jarð-
eplareitur og ofurlítill aldingarður.
Meðan börnin voru í ómegð hafði hún
vinnustúlku og vikadreng sér til hjálp-
ar í húsinu og við garðræktina, en hún
átti mjög erfitt með að gjalda þeim
kaup. Þau Jóhannes og Matta skildu
snemma áhyggjur móður sinnar. Þau
heyrðu, að hún var að gráta um næt-
ur í rúmi sínu, þegar hún hélt að þau
svæfu; en Jóhannes velti því mjög fyrir
sér, hvernig hann gæti bezt hjálpað
móður sinni.
Frh.
Gjalddaginn er kominn.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.