Ljósberinn - 24.06.1933, Blaðsíða 6

170
LJÖSBERINN
hvíla við brjóst mæðra sinna og — Dísa
er á leiðinni heim!
Hún hleypur við fót, oft lítur hún
við, því ekki er öllum ótta útrýmt enn-
þá — enn getur hugsast, að einhver
sjái til hennar.
En hugurinn styrkist, því nær sem
dregur heimahúsum, og vonum bráðar
stendur Dísa á hlaðinu heima hjá sér.
Aldrei hafði henni þótt litli bærinn
jafn fallegur og hlýlegur, eins og nú.
Hann var bókstaflega eins og elsku-
legur vinur með útbreiddan faðminn!
Hana langaði til að fela sig í faðmin-
um, kyssa ómálaða þilið, kyssa fífl-
ana, sem gægðust út um glufurnar á
torfveggnum! 1 gegnum glitrandi tár
horfði Dísa á húsið hennar mömmu
sinnar, og aldrei fann hún það betur
en þá, hve auðug hún var og sæl, að
eiga heimili og eiga mömmu. —
—- — Hún hafði ásett sér, að ganga
ósköp hægt inn í húsið, vekja engan,
afklæða sig frammi í litla eldhúsinu,
læðast svo inn í stofuna og komast upp
í rúmið til mömmu sinnar, án þess aó
vekja hana.
En þegar Dísa lauk upp stofuhurð-
inni, leit inn fyrir og sá, að mamma var
ekki háttuð ennþá, heldur sat á rúm-
stokknum fyrir framan hann Jóa, og hélt
utan um hendina á honum, þá vissi hún,
að þau vöktu bæði hennar vegna, voru
að hugsa um hana og tala um hana,
þegar allir aðrir sváfu og hvíldu sig,
og þá fór ásetningur Dísu alveg út um
þúfur, hún hentist inn gólfið, beint í
fangið á mömmu sinni.
»Eg átti engum að segja það,« sagði
hún kjökrandi, þegar hún var búin að
segja mömmu sinni nákvæmlega alla
ferðasöguna í sýslumannshúsið. »En ég
verð að segja þér það mamma!«
Pað var glöð og þakklát lítil stúlka,
sem rétt á eftir lagðist til hvíldar fyrir
ofan mömmu sína.
Hún hjúfraði sig upp að henni og
hvíslaði í eyra henni rétt áður en svefn-
inn tók hana í arma sér: »0, hvað hún
Rúna litla á bágt, þó hún eigi falleg
gull, og sé í fallegu húsi, — af því að
hún á enga mömmu!«
y.
Bréfin hennar Didclu.
Þau lágu á náttborði frúarinnar, —
ofurlítil hrúga af velktum pappír, sem
bar það greinilega með sér, hve oft hafði
verið farið höndum um hana.
Það var eftirtektarverður mismunur
á gömlu bréfunum og ríkmannlega um-
hverfinu í svefnstofunni hennar frú
Steinvarar. Þau mintu ósjálfrátt á svip
olbogabarnsins, sem slæðist óviljandi
inn á sólskinsbraut óskabarnsins. Þau
lágu þarna svo ósjálfbjarga og ósjáleg,
innan um ýmiskonar fáséða skrautgripi.
Bjarminn undan rauðri silki-lampahett-
unni á silfurlampanum, féll á þau,. vafði
um þau mjúkri ljósöldu, líkt og hann
vildi taka mjúkt á leifum látinna æsku-
vina!
Frú Steinvör var háttuð. Hún var í
mislitum silkináttfötum eftir allra nýj-
ustu Parísar-tízku og hallaðist upp að
knipplingalögðum dúnsvæfli.
Hún hafði reynt til að verjast björtu
nóttunni með því að breiða bykka á-
breiðu fyrir gluggann, og kveikt ljós
á skrautlega silfurlampanum á nátt-
borðinu við hliðina á rekkju sinni.
Stundarkorn lá hún kyr, eftir svipn-
um að dæma mátti vel ætla að hún
væri að velta fyrir sér hvimleiðu um-
hugsunarefni. Svo rétti hún hendina eft-
ir bréfunum. Hún tók gætilega á þeim,
eins og hún teldi varasamt að koma
mikið við þau og vafði um þau hreinni
pappírsörk áður en hún fór að lesa þau.
Hún var reyndar búin að lesa þau öll
Frh. á bls. 172.