Ljósberinn - 01.07.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERIN N
175
aftur og fram í búrinu Sínu, eins og
hann væri að leita að einhverri smugu
til að komast út um. Hann var svo
þunglyndislegur á svipmn og rauna-
legur, að mér rann hreint til ryfja.
Ljónið var lika eittlivað angurvœrt,
sýndist mér; pvi bregður heldur en
ekki við frjálsrœðið úr frumskógun-
um, þar sem það rœður ríkjum sem
konungur dýranna. En þið hefðuð átt
að heyra öskrið, sem það rak upp, þeð-
ar því var borinn maturinn, stærðar
ketstyhki, vitanlega blóðhrátt. Og sá
aðgangur þegar það tók til matar
síns! En þá var ég fegin að Ijónið var
fangi.
Lit.lu fuglarnir voru svo fallegir að
cg á engin orð til að lýsa þeim. Ég
vildi að þið hefðuð séð þá. Sumir voru
alveg eins og fljúgandi blóm, svo
skrautlegir voru þeir og fallega litir,
og svo pinulitlir að mér var sagt að
stúlkurnar á Suðurhafseyjunum
hengdu þesskonar fugla, í eyrun á sér
og hefðu þá fyrir lokka, en þá eru
þeir líka dauðir, aumingjarnir litlu.
Mér finst synd, að deyða jafn indæl-
ar skepnur.
Og liugsið Jjið ykkur! Ég sá íslenzk-
an hest í dýragarðinum. Sá var nú
ekki stórvaxinn við hliðina á stóru
dönsku hestunum! Og þó eru þeir nú
ekki mikið á við hestana í Leit.h! Mér
v'arð í meira lagi starsýnt á þá. Hóf-
arnir á þeim eru á. stœrð við vœna
matardiska! Og góngidagið var svo
þunglamalegt, að ég hélt, að þeir
mundu þá og þegar stíga jörðina i
sundur.
Aumingja litli hesturinn horfði á
mig með greindariegu augunum sín-
um. Skyldi hann liafa séð það á mér.
að ég er íslenzh eins og hann? Ætli
hann hafi munað nokkuð eftir grænu
högunum heima, þar sem liann lék
sér í frelsi íslenzku fjallanna? Ég vor-
kendi honurn., og leit ósjálfrátt eftir
því, livort ég gæti ekki reitt handa.
honum grastuggu, eins og við Inga
frænka vorum vanar að gjöra, þegar
sveitamennirnir voru staddir í kaup-
staðnum með hesta sina. En ég átt-
aði mig fljótt á því, að ég var stödd,
í kóngsins Kaupmannahöfn, en ekki
heima á tslandi.
Elsku pabbi og mamma, nú ætla
ég að hætta þessu pári. Eg á svo bágt
með að safna hugsunum minum sam-
an, þvi að hér er sífeldur hávaði úti
á götunni, og endaiaus umferð, sem
truflar mig svona fyrst í stað, og svo
hátt, að ég þoli ekki við.
ÉJg bið ykkur að forláta bréfið.
Næst, vojiast, ég eftir að geta skrifað
skipulegra bréf.
Ég skal aitaf muna það, sem þið
hafið kent, mér, og áminningarnar
ykkar vil ég ávalt bera í huganum,
og fara eftir þeim, ég bið Guð að vera
með ykkur og lofa okkur öllum að
sjást aftur áður en langt um líður.
Ykkar elskandi dóttir,
Didda.«
Frú Steinvör braut bréfið aftur í
sömu brotin, og lagði það á sinn stað
í bögglinum, því næst tók hún annað
bréf og las það:
».. júlí 19..
Elsku foreldrar!
Ástar beztii þaklar fyrir bréfið
ykkar. lJg get, ekki sagt. ykkur, hvað
ég varð gVóð, þegar húsmóðir mtn
færði mér bréf að heiman.
Fyrst fékk ég svo mikinn hjart-
slátt, að ég titraði nœrri því, svo lá
■ við að ég fœri að gráta. Það vekur
svo mikla jriðkvœmni ■— fyrsta bréf-
ið að heiman! — Ég þurfti að vera
einsömul á meðan ég las það; frúin
liefir víst séð það á mér, því hún tók
við því sem ég var að gera og sagði
Frh. á bls. 177.