Ljósberinn - 08.07.1933, Blaðsíða 7

\
LJÖSBERINN
í þau matinn í einum svip, það segi ég
þér satt.«
»Pað kæmi þeim víst vel, veslingun-
um, en það fær þú nú alls ekki að gera:
en nú er bezt að við förum inn til
mömmu og fáum að vita vissu okkar.«
Að svo mæltu gengu þau öll inn.
Frh.
--•-OOC:—-
EnglaYÖrðurinn.
Engtll Drottins setur vörtí
í lcringum þá, sem óttast
hann, og frelsar þá. — Sálm.
31>, 8. —
Van Asselt, þýzkur kristniboði á
Súmatra segir eftirfarandi viðburð úr
lífi sínu:
Kristniboðsfélagið í Rínarlöndunum
sendi mig austur til Súmatra árið 1856,
til villiþjóðar, sem Batta nefnist; var
ég fyrsti kristniboðinn, sem þangað var
sendur frá Vesturálfu. Að sönnu höfðu
tveir amerískir komið þangað fyrir 20
árum, til að boða þar fagnaðarerindið,
en óðara verið drepnir og etnir. Var
þá hætt að boða þeim kristni, sem þar
voru fyrir, og hver stefndi sína leið,
eins og verið hafði um langan aldur.
Þeir voru viltir og grimmir.
Pað getur enginn vitað, nema sá sem
reynir, hvað það er að standa einn og
óstuddur innan um alvilta menn, og
geta ekki einu sinni gert sig skiljan-
legan, þar sem maður skilur ekki eitt
orð í tungu þeirra, en sér hins vegar
hatrið skína og tortrygnina úr svip
þeirra og tala fullskýru máli. —
Fyrstu árin var ég þarna aleinn, en
að tveim árum liðnum kom konan mín
til mín. En hrollur fer ávalt um mig,
þegar ég hugsa til þeirra áranna, sem
við bjuggum þarna saman meðal Batta-
Í87
þjóðarinnar; það voru þungar stundir.
Oft fundum við það á okkur, að við
vorum ekki aðeins umkringd af fjand-
samlegu fólki, heldur líka af fjandsam-
legum myrkravöldum, því að stundum
kom yfir oss svo óskiljanleg, óumræði-
leg angist, að við urðum að fara á fæt-
ur um miðjar nætur, til að krjúpa og
biðja eða lesa orð Guðs, aðeins til að
bjarga oss undan þessari martröð og
geta náð andanum aftur.
Pegar við vorum búin að búa saman
tvö ár á þessum fyrsta samastað okk-
ar, þá fluttum við okkur nokkrum míl-
um lengra inn í landið, til þjóðflokks,
sem var orðinn töluvert siðaður; þar
var vingjarnlega við okkur tekið. Þar
bygðum við okkur lítið hús með þrem-
ur herbergjum og dagstofu; svefnher-
bergi og ofurlitlu gestaherbergi. Varð
lífið oss nú nokkru léttara og bjartara.
Þegar við vorum nú búin að búa á
þessum stað fáeina mánuði, þá kom til
okkar maður nokkur úr bygðaalaginu,
þar sem við vorum áður, og hafði ég
kynst honum þar. Ég sat á bekk úti
fyrir húsinu mínu og hann settist hjá,
og við töluðum um veginn og daginn,
þangað til hann víkur sér að mér og
segir:
»Og nú hefi ég, Tíian (kennari), einn-
ar bónar að biðja yður.«
»Og hverskonar bón er það?«
»Eg hefi svo gaman af að sjá verð-
ina yðar á skömmu færi.«
»Hvaða verði eigið þér við? Eg hefi
enga.«
»Eg á við verðina, sem þér setjið
kringum húsið yðar á hverri nóttu, yð-
ur til verndar.«
»En ég hefi enga verði,« sagði ég enn
og aftur, Ȏg hefi ekki nema tvo drengi,
annan til að gæta kúnna minna og hinn
til matreiðslu; mér yrði lítið lið að því
að hafa þá að vörðum mínum.«
Maðurinn leit á mig efablandinn mjög,