Ljósberinn - 08.07.1933, Blaðsíða 8

188
l
LJÖSBÉRINN
rétt eins og' hann ætlaði að segja: »Þeg-
ið þér bara! Ég' veit nú betur!« Síðan
sagði hann: »Viljið þér lofa mér að
ganga um húsið, til að vita, hvort þér
haldið þá ekki þar á laun?«
»Já, gerið þér svo vel,« sagði ég hlæj-
andi, »leitið þér bara út í hvern krók
og kyma. Þér finnið ekki nokkra ein-
ustu sál.« —
Hann gekk svo inn í húsið og leit-
aði í hverju horni, umturnaði jafnvel
öllu í rúmunum; en síðan kom hann til
mín aftur og höfðu brugðist vonir.
En nú kom röðin að mér. Nú fór ég
að leita fyrir mér og skoraði á hann að
segja mér, hvernig stæði á þessum
»varðmönnum«, sem hann væri að taia
um.
Og það stóð ekki á svarinu hjá hon-
um, og hann mælti:
»Þegar þér komuð fyrst til okkar,
Túan, þá vorum vér yður reiðir mjög;
vér vildum alls ekki, að þér tækjuð yður
bólfestu hjá oss, því að vér höfðum ekk-
ert traust á yðut og héldum að þér
hefðuð ilt í hyggju. Þess vegna tókum
við okkur saman og fastréðum að drepa
yður og konu yöar. Við lögðum svo af
stað eina nóttina, til húss yðar, við fór-
um meira að segja nótt eftir nótt sömu
erinda. En í hvert skifti sem við kom-
um, sáum vér tvöfalda varðmannaröð
standa í kringum húsið, alla með blik-
andi vopnum og hömluðu þeir oss frá
að fara inn, því að við þorðum ekki að
ráðast á þá. Vér leituðum þá á fund
launmorðingja eins eða eins af flugu-
mönnum vorum og spurðum hann, hvort
hann vildi takast á hendur að drepa
yður og konu yðar. Hann hló að bleyði-
skap okkar og sagði: »Eg óttast engan
Guð og engan djöful. Svo sannarlega
sem ég lifi skal ég brjótast gegnum
varðmannahringinn.« Síðan komum við'
allir saman kvöldið og lögðum af stað
og flugumaðurinn fremstur í flokki og
lét mikið yfir sér og sveiflaði vopninu
yfir höfði sér, þegar við komum í nánd
við húsið yðar, þá námum við hinir stað-
ar og létum flugumanninn f'ara einn
síns liðs. En að lítilli stundu liðinni kem-
ur hann aftur á harða spretti til okkar
og hrópar:
»Nei, einn þori ég ekki að brjótast
gegnum varðmannahringinn. Það eru
tvær raðir af stórum mönnum og sterk-
um, sem standa þarna afar þátt sam-
an, öxl við öxl og vopnin þeirra.glóa eins
og eldur logandi.«
Þá hurfum við frá því ráði að myrða
yður. En segið mér nú, Túan, hvar eru
varðmennirnir, hafið þér aldrei séð þá?«
»Nei, ég hefi aldrei séð þá!«
»Og konan yðar ekki heldur!«
»Nei, ekki heldur.«
»En við höfum þó allir séð þá. Hvern-
ig víkur þessu við?«
Van Asselt endar svo sögu sína með
þessum orðum:
»Ég gekk þá inn í hús mitt og sótti
biblíuna mína, lauk henni upp, hélt
henni fyrir framan hann og mælti:
»Sjáið, þessi bók er orð vors mikla
Guðs; þar heitir hann oss því, að hann
vilji vernda oss og varðveita og þessu
orði trúum vér fastlega og' fyllilega; okk-
ur er því engin þörf á að sjá verðina.
En þér trúið ekki; vegna þess verður
hinn mikli Guð að sýna yður verðina,
til þess að þér getið líka öðlast trúna.«
STAICA.
Á haustin, þegar liarðna tekur
hrygð á brána síga fer.
Aftur blessað vorið vekur
von og hlýju’ í brjósti mér.
G. P.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.