Ljósberinn - 15.07.1933, Blaðsíða 7

LJÖSBERINlsf
195
»Það er hún Maja,« sagði Matta.
Maja var með ljósrauðan garðhatt á
höfðinu og hafði röndótta svuntu fyrir
sér. Hendur hennar og armar voru svo
mórauðir og' gildir í samanburði við
brúðuarmana á henni Þyrí.
»Og ég er nú alls ekki svo lítil,« sagði
Maja drýgindalega, »ég er ellefu ára
og kann að mjólka kú.«
»Hamingjan hjálpi mér,« sagði Þyrí
og hopaði á hæli. »Já, ég efast alls ekki
um, að hrammarnir á þér séu kræfir.«
»Já, eru þeir það ekki, og segi ég
það ekki satt, að ég sé enginn »smæl-
ingi«. Við eigum lamb og við höfum
grís og gæsarunga og fjölda af hænsn-
um og kjúklingum.« Og í sama andar-
takinu kallar hún: »Matta, þú átt að
koma með te út á veggsvalirnar og ég
átti að segja þér, að þau Þyrí og' Gústaf
ættu að koma með þér.«
»Komdu þá,« sag'ði hún og stakk mó-
rauða hnefanum sínum í: grannlegu og
hvítu hendina á henni Þyrí. Þyrí varð
henni samferða, og varð þá lík á svip-
inn, eins og fínn og lítill hænsnarakki
eða fuglaveiðari, sem glettinn hvolpur
vöslskurakka er að draga burtu.
Matta hljóp fram í eldhúsið, þar
steyptist hún kollhnís um eldiviðarkass-
ann og fór að gráta, svo að hún skalf
á beinunum. Aldrei hafði hún grátið
annað eins, hún, sem var svo hóglát,
þolinmóð og skynsöm stúlka.
»Ö, við erum öll eins og versti skríll,«
sagði hún snöktandi. »Við erum sveitar-
limir og ölmusur. Henni fanst það of
lítið, að við skyldum ekki eiga nema
einn sunnudagskjól, þess vegna hló hún,
óhræsið að tarna. Ó, ég get ekki sætt
mig við hana, ég vildi óska, að hún
væri komin undir græna torfu!«
»Ég vildi, að hann stóri boli prests-
ins stangaði hana til bana; hún er búin
að eyðileggja alt fyrir okkur, síðan hún
kom inn úr dyrunum. Hérna var alt
fínt og þokkalegt í gær, rétt eins og
höllin kongsins, en í dag er alt svo
ósköp lítilfjörlegt og fátæklegt, — og
mamma, veslings, veslings mamma, hún
er svo fátækleg til fara.« Matta neri
saman höndunum og kveinaði hástöf-
um.
Pétur kom til hennar með vatnsbala
og' tusku. »Má ég fá að þvo þér í fram-
an,« sag'ði hann með uppgerðar lotningu.
»Mamma bað mig að koma inn með te-
ið. Þú getur ekki látið nokkurn mann
sjá þig í þessum ham,!«
»Ég vil nú ráða þér, að gá að þér
sjálfum,« sagði Matta og var esp og
stóð upp frá eldiviðarkassanum og leit
á Pétur svo reiðilega, að hann lézt detta
aftur á bak á gólfið og lá svo þar, eins
og skata. Matta sýndist engan gaum
gefa að honum fyrir reiði, heldur gekk
að eldavélinni og helti teinu á fína te-
pottinn. Leiddist Pétri þá þófið og reis
á fætur með stunum miklum og kvein-
stöfum. Frh.
---------------
Yorvísur.
Leika fuglar lofts um geiminn,
logar roði fjöllum á,
sólin gliti sveipar heiminn,
sérhvert glóir hlóm og strá.
1 daggarúða árdagsljóma
á Edens-sælu minnir alt.
Ö, þú, sem vorsims heyrir hljóma,
heiðra og lofa Drottinn skalt.
Sifrar kjói-, syngur lóa,
sóley glóir viða’ um tún;
vellir spói, vellir gróa,
vappar tóa’ um heiðarbrún.
Bergs af stalli boðar falla,
bráðna skallar fjöllum á;