Ljósberinn - 22.07.1933, Blaðsíða 2

198
LJÖSBERINN
[Frh.] Það brá einkennilegum glampa
í hin dökku augu frúarinnar, á meðan
hún var að lesa lýsingu Diddu á hús-
bændum hennar, og örlítið bros lék um
varirnar, en brosið bar engan gleði-
vott, það var kuldalegt og minti ósjálf-
rátt á fölan mána, þegar hann veður
í skýjum um óveðursnótt í skammdeg-
inu.
Frúin lagði bréfið frá sér með álíka
varúð og færi hún með brostið gler.
Svo rétti hún hvítu höndina, sem gull-
hringarnir glóðu á, eftir nýju bréfi úr
litlu, gulnuðu bréfahrúgunni.
Og enn fór hún að lesa:
»Pabbi og mamma.
Ykkur þykir ég skrifa of sjaldan.
Það er von. En ég hefi margar og mikl-
ar afsakanir, sem ég veit að ftið tækjuð
til greina, ef ég rfildi reyna á þolinmœði
ykkar með því að skrifa ykkur þœr.
Ég er í hálfgerðum vandraiðmn með
livað ég á að skrifa ykkur. Þið þekkið
ekkert til hér, og lífið hérna er svo
gagnólíkt Ufinu heima hjá ykkur, að
ég mundi engan greiða gera ykkur, ef
ég færi að lýsa því. Það yrði bara til
að trufla litlu, tibreytingarlausu veröld-
ina, sem }hð lifið í.
Mér þótti leitt að geta eklci sent ykk-
ur neitt fyrir jólin, eins og ég var búin
að ásetja mér. En svo var mér boðið
á svo fjarska fint ball um jólin, að ég
varð að fá mér afardýran búning, það
kostaði mikla peninga, og ég hafði eng-
in ráð til að kaupa neitt meira. Mig
langar til að senda ykkur eittlivað í
sumargjöf % vor; ég ætla að fara að
vera ósköp sparsöm, safna peningum, og
eiga þá til, ef það dettur í mig að sjá
mig eitthvað meira um í heiminum. Og
heim vil ég helzt ekki koma fyr en ég
er orðin rik og búin að sjá mikið af
dýrð veraldarinnar, en ykkur finst nú
sjálfsagt að þetta tvent. vera ósamrým-
atdegt, og það er það nú líklega.
Eitt þarf ég að segja ykkur á meðan
ég man. Islendingurinn, sem prestsfrúin
var vön að kalla »Islendinginn okkar«,
er reyndar bróðir frúarinnar hérna. Eg
varð heldur en ekki hissa, þegar hann
kemur hingað einn góðan veðurdag og
segir, að systir sín liafi boðið sér að
vera á heimilinu um tíma.
Mér þótti reyndar mjög vænt um
þetta, því að það er langtum skemti-
legra liérna siðan liann kom. Vitanlega
á það ekki við, að ég, vinnukonan, tali
við hann, bróður frúarinnar, en það er
ekki vist, að við sœkjum œfinlega um
leyfi til þe-ss! Og hann er svo einstak-
lega alúðlegur, kurteis og góður. Hún
þykist yist ætla að hjálpa honum út
úr óreglunni, og það er auðvitað vel
gert, bara að hún þvingi hann þá eklri
of mikið. Hún heldur að liann slarki
minna ef hann er á heimili hennar, og
það er ekkert ólíklegt, en œði oft hefi
ég nú samt orðið að opna húsið fyrir