Ljósberinn - 22.07.1933, Blaðsíða 4

200
L JOSBERINN
að hressast, ég var að hugsa um að
fdggja boðið, en liætti við fxið. Mér er
illa við allar skiddir, ekki sízt þakklœt-
isskuldir. Ég vil sjá um mig sjálf. ■—
Ég er að liugsa um að fara héðan —
eittlivað langt i burtu. Hér hefi ég ekk-
ert við að vera úr þessu. Eg skil hér
ekkert eftir annað en minningar, sem
ég vil ekki flytja með mér. — Eg skrifa
líklega heim endrum og eins, ef ég lifi,
en ef ég er bráðfeig á ég samt vonina,
sem fnð gróðursettuð í lijarta mínu, ■—
vonina um endurfundi, þar sem vinir
misskilja aldrei livorir aðra, og engin
sundrungaröfl eru að verki.
Með hjartans þökk fyrir alt og alt.
Ykkar elskandi dóttir
Didda.
P. S. Mér þótti það góðs víti, að prests-
konan fœrði mér bœkurnar mínar, sem
týndust þegar ég var á prestssetrinu,
Nýja-testmentið mitt og Passíusálm-
arnir. Það eru góðir förunautar, sem
minna mig á ykkur og — himininnx
Geir biskup Yídalín.
(f. 1761, d. 1823)
Hann varð fyrstur biskup yfir öllu Is-
landi(1802). Hann var sonarsonur Páls
lögmanns Vídalíns (tl727) en móðir
hans var Sigríður, systir Skúla land-
fógeta.
Foreldra sína misti Geir 6 ára, bæði
í sömu vikunni (1767). Árni Bjarnason
bóndi á Vestari-Krókum í Fnjóskadal
tók munaðarlausa sveininn þá til fósturs
og kom honum í Hólaskóla 1764; þar var
hann 5 vetur að námi og naut kenslu
Hálfdáns meistara Einarssonar. Gekk
námið vel, því að sveinninn var bráðgáf-
aður, námfús og siðprúður og ástund-
unarsamur að því skapi.
Til háskólans sigldi Geir og tók em-
bættispróf í guðfræði (1789) með ágæt-
iseinkunn. Oft átti hann erfitt sakir fé-
leysis, en vinsældir hans og kostg’æfni
við námið varð honum að láni. —
Geir varð fyrst dómkirkjuprestur í
Reykjavík (1797), unz hann varð bisk-
up yfir öllu landinu.
Geir biskup fékst lítt við ritstörf, þótt
hann væri hinn mesti lærdómsmaður og
pennafær manna bezt og þótti mikil eft-
irsjá að því. Hann var mesta ljúfmenni,
en sumum þótti hann ekki nógu vand-
látur. Árni, sonur hans, atgervisdreng-
ur til sálar og líkama, ólst upp við leik
og sjálfræði og reyndíst svo óhæfur til
náms og frama. I kærleika Geirs bisk-
ups vantaði hinn postullega vandlæting-
areld, sem hver biskup þarf að hafa, en
þó með ástúð Krists. -—
Marg'ir söknuðu Geirs biskups.
Fegurst og innilegust er þó vorvísa
Bjarna Thorarensens við leiði Geirs
biskups (1824).
Skáldið kemur að leiðinu og sér, að
það er grænna en önnur leiði og spyr
hvað því valdi og svarar sér sjálfur:
»Því veldur n ú það,
hinn bllðlyndi blundar þar undir.«
J?á sér skáldið í anda eiskuna guðlegu