Ljósberinn - 22.07.1933, Blaðsíða 6

202
LJÖSBERINN
Pétur strauk hárið frá enninu og
glenti upp augun sín bláu, tók grand-
gæfilega eftir hinum nýju munum í
herberginu, en Gústaf hljóðaði upp:
»Áfram, af stað með þig.«
Þaut þá Pétur út eins og elding.
4. KAP.
Fyrsta nóttin, sáttargerð og slys.
Loks var þá dagurjnn á enda. Steiney
frænka var farin og kvaddi börnin og
réð þeim mörg og fögur heilræði. Pétur
var þegar farinn að hálfhrjóta í ból-
inu sínu uppi á loftinu; þar varð hon-
um ekki loftleysið að meini; féll hon-
um mætavel að eiga svefnstað þarna,
því að út um þakgluggann blasti við
honum hið fegursta útsýni í allar áttir.
Honum fanst, að aldrei hefði hann mátt
um frjálsara höfuð strjúka.
Jóhannes svaf sætt og vært.
Gústaf var altaf að bylta sér í rúm-
inu sínu, þangað til hann loks stökk
fram úr því og sagði hispurslaust, að
enginn kraftur í heimi gæti fengið sig
til að sofa á svona grjótharðri dýnu og
svo væru rekkjuvoðirnar svo grófar, eins
og þær væri gerðar úr hrosshári. Sagði
hann Jóhannesi hreinskilnislega, að
hann hefði ekki gert neitt það ilt fyrir
sér, að nokkur ástæða væri til að hann
færi að þjá kroppimi á sér með hross-
hársvoðum og sofa á hálmi, eins og
»tukthúslimur«.
»Þú getur ímyndað þér, að þú sért
í hernaði, þar eiga þeir ekki betra,«'
sagði Jóhannes góðlátlega. »Mamma
hefir sjálf ofið rekkjuvoðirnar og aðr-
ar mýkri og fínni eigum við ekki, svo
að þér er bezt að sætta þig við þær
og skríða upp í bólið þitt aftur.«
Jóhannes sagði þetta með spekjandi
sannfæringarrómi. Gústaf gat engu á
veg komið við hann. Og með því hann
var þreyttur og farlama af ferðalaginu
og sveitaloftinu, þá var þess skamt að
bíða, að hann félli í fastasvefn, þrátt
fyrir alt »hrosshár« og »hálm«.
Maja litla svaf hálfopnum munni og
bros var yfir litla rjóða og kringlótta
andlitinu hennar. Hún svaf í rúmi
mömmu sinnar, eins og hún hafði gert
alla sína æfi, og dreymdi bjarta
bernskudrauma. Þyri lá glaðvakandi í
rúmi Möttu, sem henni hafði verið feng-
ið. Hún var altaf að snúa við svæflin-
um, til að vita á hvort borðið- hann væri
steininum harðari eða mýkri. Pú! En
hvað henni var heitt, og alt svo dæma-
laust kurfslegt og leiðinlegt, rekkjuvoð-
irnar þykkar og voru altaf að stinga
hana eins og þistlar. Það sem hún ætl-
aði sér að gera fyrst af öllu morguninn
eftir, var það, að skrifa heim og biðja
að senda sér reglulegar voðir, voðir úr
fínasta líni, eins og hún hafði verið vön
að hafa. Síðan tók hún, svö hljóðlega
sem hún gat, báðar voðirnar, sem
breiddar voru yfir og undir, og þótti
miklu mýkra og betra að liggja sléttu
sængurverinu eðá öllu heldur dýnuver-
inu. En hve það var hræðilegt tiltæki
af þessari illúðugu prestskonu, skóla-
systur mömmu hennar, að stinga upp á
jafn andstyggilegu og því, að þau væru
send til dvalar á þennan sveitarstað.
En hún hugsaði sér, að á næsta morgni
skyldi hún sjá um, að þau dveldu þar
ekki lengur, systkinip. En svo kom
henni í hug, að það væri engin leið, og
þá ætlaði hún alveg að tryllast. For-
eldrar hennar voru bæði á ferðalagi og
vinnuhjúin þeirra heldur ekki heima.
Prófasturinn og fólkið hans gátu ein
hjálpað þeim; en það væri að fara í geit-
arhús að biðja sér ullar, að leita liðs hjá
því fólki, því að það yrði engu fegnara,
en ef það vissi, að þau Gústaf og Þyri
fengju stýri fyrir bátinn, yrðu blátt
áfram kvalin, því að í hvert skifti sem
þau hefðu gist í höfuðborginni hjá for-
eldrum þeirra, þá hefðu þau altaf ver-