Ljósberinn - 29.07.1933, Blaðsíða 7

LJOSBERINN
211
hendur og farið á mis við umhyggju
móður sinnar, þá lyfti hún upp höfð-
inu og studdist á olnbogana, og var þá
líkust ofurlitlum selkóp. Og þegar móð-
ir hennar fór að tala um órósemi sína
og efa, þá settist hún upp í rúminu, og
þegar hún svo heyrði hana tala um þá
hjálp og stoð, sem móðir hennar vænti
af henni og systkinum hennar, þá
grúfði hún sig niður v keltu móður sinn-
ar, dreyrrauð af blygðun og sagði:
»Mamma, elsku mamma, ertu ósköp
reið við mig núna? Ö, mamma mín,
vertu ekki reið við mig — það er miklu
verra en alt annað, sem ég þekki. Ég
skal kosta kapps um að vera hlý við
þau. Það er ekki nándar nærri eins
slæmt að hafa ljóta skó á fótunum, eða
eiga ekki nema einn kjól eða alls engan,
eins og að eiga mömmu, sem skiftir sér
ekkert af manni. Þú mátt treysta því,
mamma, að ég vil leggja alla stund á
að vera góð við þau.«
Mamma hennar vafði hana þá að sér.
»Ætti ég ekki að treysta orðum þín-
um, elsku barnið mitt! Hefi ég ekki séð,
hvað þú hefir verið, bæði fyrir mig og
systkinin þín! Guð blessi þig, elsku barn-
ið mitt!«
Hún ætlaði að segja meira, en í því
sama bili heyrðu þær ópið í Þyrí og
hlupu báðar saman inn í, svefnherbergið.
5. KAPITULI.
Reimleikarnir.
Þau Gústaf og Þyrí fóru að una sér.
Það varð ekkert úr því, að þau færu
að skrifa heim, hvorki eftir sængur-
fatnaði eða dragkistu né öskjum, full-
um af súkkulaði og góðu sælgæti. Gústi
var of latur og altof vanur því að koma
sér hjá öllu, til að fara að skrifa, en
handleggurinn á Þyrí altaf bólginn og
hana verkjaði svo ákaft í hann, að henni
var ómögulegt að skrifa, fyrstu dagana,
og ekki gat hún heldur fengið af sér
að biðja húsmóður sína að gera það, því
að hún fann, með nokkurskonar virð-
ingarblandinni undrun, að hin góða
kona var ljúfmannleg við hana, þrátt
fyrir alt það spott og lítilsvirðingu, sem
hún hafði sýnt henni.
Frúin var altaf svo glöð og vingjarn-
Ieg í viðmóti. Hversu annríkt sem hún
átti með degi hverjum, gaf hún sér alt-
af tóm til að hafa skifti á umbúðum
um handlegginn á henni, og ávalt með
sömu alúðinni, og með sömu mjúku móð-
urhöndinni vafði hún handlegg hennar á
hverju kvöldi, til þess að draga úr sárs-
aukanum. Og Þyrí fyrirvarð sig blátt
áfram fyrir það, að biðja Jóhannes að
skrifa fyrir sig. Hún sá hvernig hann,
þessi væni piltur, synjaði sér um öll
þægindi og tók að sér öll þyngstu störf-
in, eins og hver annar venjulegur verka-
maður.
Matta — já, hún var leiðinleg og
hræsnifull, að þeim þótti, Gústaf og
Þyrí' þegar þau voru bæði sezt á herð-
ar henni og slógu í hana og skipuðu
henni að hlaupa af stað með sig, þá
vildi hún altaf bíða eftir því að móðir
hennar liti til hennar henni til uppörf-
unar, og þá þrammaði hún af stað með
þau. Þeim þótti blátt áfram viðbjóðslegt
að sjá, hve hún bar mikla lotningu fyrir
móður sinni.
Og hann Pétur, litla flónið, gat auð-
vitað ekki skrifað, fremur en hún Maja.
Maja þótti þeim í rauninni skemtileg-
asta telpa. Þyrí hafði mestu mætur á
að vera með henni, ef hana annars lang-
aði eitthvað til að hreyfa sig. Fyrstu
dagana gaf hún sig ekki að neinu, held-
ur sat í hnipri með kodda að baki, las
skáldsöguna »Stúlkan og roðasteinarnir«
og þótti alt vera svo fátæklegt og' hörmu-
legt í kringum sig. Hana verkjaði í
handlegginn; lágt var undir loft í her-
berginu og þar var svo heitt inni og
mollulegt; ekki var hægt að opna glugg-