Ljósberinn - 05.08.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
215
Saíja efiir
GucSt'unu Caiíusclotí-ur,
fy**"* —
tíósber-------*
„l*j osberann':
[Frh.] Frú Steinvör svaraði engu, og
bróðir hennar hélt áfram: »Hún sagðist
hafa fengið þér einhver bréf frá dóttur
sinni, sem hún telur dána, af því að hún
hefir ekki frétt af henni í mörg ár. Hótt-
irin var víst eina yndið þeirra. - -
Hún bauð mér að lesa bréfin hennar,
hélt víst að ég mundi hafa álíka ánægju
af því og hún sjálf. Aumingja gamla
konan! Hún hefir gengið í gegnum ýms
ar raunir, heyrðist mér, en. sjálfsagt hef-
ir henni ekki sárnað neitt eins mikið,
eins og að missa sjónar á þessu eina
barni sínu---------. En lífsseig er vonin
hennar. Altaf seg'ist hún bera von í
brjósti um að sjá dótturina aftur. Pú
ættir að sýna mér bréfin, svo að ég geti
sagt Oddnýju gömlu álit mitt um þau,
þegar ég heimsæki hana næst.«
»Svo þú ætlar að fara að venja kom-
ur þínar þangað,« svaraði systir hans
með ísköldum róm.
»Já, ég ætla að líta inn til þeirra við
og- við,« svaraði bróðir hennar. »Þeim
er ánægja í því,‘ sérstaklega langar
gömlu konuna til að kynnast Rúnu litlu,
hún átti helst engin orð yfir það, hve
vel henni geðjast að barninu, og Rúna
hefir verið að biðja um að lofa sér þang-
að.«
»Mér finst lítið vit í því, að láta barn-
ið vera að flækjast í húsi, þar sem veik-
indi eru. — Hversvegna er karlinn ekki
látinn í sjúkrahúsið? Þú ættir að koma
því til leiðar úr því þú, ert að skifta
þér af þessu fólki.«
»Ö, já,« svaraði bróðir hennar. »Þetta
kann satt að vera, en það er alls ekk-
erti rúm í sjúkrahúsinu. Læknirinn sagði
að öll rúm væru full, og svo heyrðist
mér á Oddnýju gömlu, að hún kysi
framar öllu, að hann væri kyr heima
og hún fengi að hjúkra honum sjálf.
Ég skil það ofur vel. Ég hefði skilið
það, þótt hún hefði ekkert sag't mér um
ástríka hjónabandið þeirra, um þrauta-
og gleðistundirnar, sem þau hafa lifað
saman, og ástfóstrið sem þau hafa tek-
ið við þennan gamla, ljóta kofa, sem
þau búa í; en hún las nú allt þetta yfir
mér veslings kerlingin. — Ég dáist að
henni, — trygðinni hennar, þrekinu og
þolgæðinu, — já, hún á allt gott skilið,
hún Oddný gamla!«
»Mér heyrist líka að þú sért sæmi-
lega hrifinn af henni!« sagði frúin kými-
leit. »En ekki get ég séð að það sé við
þitt hæfi, að snatta fyrir hana, eins og
einhver hlaupagikkur um hánótt! Ætli
það hefði ekki verið nær fyrir þig að
senda eftir lækninum, til dæmis hana
Soffíu?«
»Heldurðu að þér hefði ekki þótt það
neitt athugunarvert, ef ,ég hefði farið
inn til hennar Soffíu að næturlagi?«
spurði hann og brosti háðslega. »Því auð-
vitað var Soffía í fasta svefni eins og
aðrir hér í húsinu.«