Ljósberinn - 05.08.1933, Blaðsíða 4

216
LJÖSBERINN
»Jæja, jæja,« svaraði frúin óþolinmóð-
leg-a. »Þú ert löngum sjálfum þér líkur,
og telpan þín ætlar víst að verða lifandi
eftirmyndin þín.«
»Furðar þig nokkuð á því?« spurði
hann. »Hefir hún annars brotið eitthvað
í bága við lífsreglurnar hennar frænku
sinnar núna?« bætti hann við og brosti.
»Brotið lífsreglurnar mínar!« endur-
tók frúin í gremjuróm. »Eg veit að þú
kallar það ekki brot, þó að barnið venji
sig á að fara á bak við mig, og temji
sér á þann hátt að skrökva að mér.«
»Gjörir Rúna litla það?« spurði hann
alvarlegri í bragði.
»Það gerir hún nú einmitt,« svaraði
frúin og' bar ört á. »0g hún fær góða æf-
ingu í því hérna, þar sem ekki er um
annað fólk að ræða, en það, sem hvorki
skeytir um skömm né heiður, eða með
öðrum orðum kann enga mannasiði.«
»Mér finst vera allra besta fólk
hérna,« sagði hann hægt. »Ég kann
mæta vel við það.«
»Þú! já, því trúi ég vel,« svaraði syst-
ir hans háðslega. »Þú hefir ekki æfin-
lega gert svo háar kröfur, en ég geri
háar kröfur. Ég heimta kurteisi og vel-
sæmi af öllum, ég heimta hlýðni og'
auðsveipni af börnum á Rúnu aldri.«
»Er hún nú ekki ofboð hlýðin og eftir-
lát við þig, litla skinnið?« spurði hann
i hálfgerðum gælutón.
»Það er bezt að þú dæmir sjálfur um
það. þegar ég héfi sagt þér það, sem hún
gerði í gærkvöld. — Fyrst og fremst
var hún að slæpast hjá Hólskrökkun-
um fram undir kvöld. Og hvað heldurðu
að þau hafi verið að aðhafast? Ekki
nema það, að Rúna fer úr fötunum sín-
um, og lætur einhvern Hólsstrákinn fara
í þau, en klæðist sjálf fatagörmunum
hans, og í þessum búningi lallar hún svo
fram og aftur um kaupstaðinn! Ég batt
nú reyndar fljótt enda á þennan leik.
og rak hana heim með mér, með harðri
hendi, — en það tók ekki betra við þeg
ar heim kom, því í stað þess að sofna
í gærkvöld, þegar hún var háttuð, þá
sendir hún eftir einhverri stelpu hér úr
nágrenninu,' sem hangir svo yfir henni
fram eftir öllu. Þar að auki borðaði hún
óæta, eldsúra grænjaxla, sem stelpan
færði henni, þó ég væri einmitt ný búin
að taka það fram við barnið, að hún
mætti ekki borða ber, fyr en þau séu
fullsprottin. Auðvitað er Soffía í vit-
orði með henni, og hjálpar henni til ao
fara í kringum mig, en það mistekst
nú reyndar oftastnær.
Rúna litla hefir vont af því sjálf, að
venja sig á svona breytni, og hún verð-
ur að skilja það, að henni hefnist fyrir
það.« —
Frúin þagnaði og beið eftir svari
sýslumannsins.
»Aumingja litla stelpan!« sagði hann
loks brosandi. »Hún hefir engan leik-
félaga hér á heimilinu — engan jafn-
aldra, til þess að vera með.«
»Eins og það sé nokkur afsökun,« tók
frú Steinvör aftur til máls. »Hversu
mörg börn eru ekki þannig sett, en taka
ekkert slíkt til bragðs. Man ég eftir
sjálfri mér. Einsömul var ég tímunum
saman, innan um eintómt fullorðið fólk.
En að mér hefði nokkru sinni komið
til hugar að haga mér til svona! Nei,
ég er líka hrædd um, að mér hefði ver-
ið þakkað fyrir.«
»Hvað ætlarðu þá að gera við Rúnu
litlu, systir sæl?« spurði hann og leit
íbygginn til systur sinnar.
»Ég held, að hún hefði gott af því að
hýrast inni í dag,« svaraði frúin. »Eða
finst þér það ekki líka?«
»Æ, ég veit ekki,« svaraði sýslumað-
urinn og klóraði sér á bak við eyrað.
»Þetta eru smávegis yfirsjónir, sem
ekki má taka hart á,« Frh.