Ljósberinn - 05.08.1933, Blaðsíða 5

LJOSRERINN
217
Þetta er handa mér.
Indverji nokkur var orðinn svo undar-
lega órólegur í samvizku sinni. Hann
var friðvana, hvar sem hann fór. Loks
hugkvæmdist honum, að hann hlyti að
hafa stygt guðina síma, á einn eða ann-
an hátt, því hann var heiðingi.
Hann fór þá á fund hofprestsins.
Prestur réð honum að færa margar
fórnir, þá fyndi hann sálarfrið.
En það kom að engu haldi. Hann var
jafn friðvana eftir sem áður.
Hann fór þá aftur til fundar við
prestinn. Þá sagði prestur: »Þú hefir
drýgt einhvern stórglæp gegn guðun-
um, fyrst allar þessar fórnir hafa ekki
getað blíðkað þá.«
Prestur réð honurn þá að fara fót-
gangandi til næsta hofs, eigi skemra en
50 mílur; átti hann að ganga á ilskóm,
þannig útbúnum, að oddar smánagla
gengi þétt og þétt inn úr skósólunum,
en á baki sér skyldi hann bera þungan
bagga. Og er hann hefði gengið til hofs-
ins alla leið, á þenna hátt, þá hefði liann
friðþægt fyrir synd sína.
Indverjinn lagði af stað á þessum
naglreknu ilskóm sínum, og með bagg-
ann á bakinu. En þegar hann var bú-
inn að ganga fáein spor, lagaði blóðið
úr iljum hans, og hann hafði ekki við-
þol; tók hann þá þann kostinn að skríða;
annað var ógerningur.
En altaf leið honum ver og ver.
Hann skreið og skreið eftir veginum,
veslings maðurinn, í vellandi sólarhit-
anum. Hann hafði ekkert viðþol í sálu
sinni né blóðugum fótunum.
Þá verður honum litið spölkorn út af
veginum. Sér hann þá hvar hópur landa
hans stendur undir tré einu og' var að
hlusta á mann hvítan frá Norðurálfu.
Indverjinn skreið þangað. Það var
kristniboði enskur og talaði út af orð-
unum: »Sjáið Guðs lambið, sem ber
synd heimsins!«
Þetta hafði Indverjinn aldrei heyrt
fyr. Sjálfur bar hann synd sína. Nú
heyrði hann sagt frá öðrum, sem bor-
ið hefði og vildi bera alla syndina hans.
Hann hlustaði og skreið nær og nær
kristniboðanum.
»Þetta er handa mér!« hrópaði hann
upp.
Hann fleygði af sér byrðinni, fleygði
af sér ilskónum og hrópaði sem áður:
»Þetta er handa mér!«
Nú var sigurinn unninn. Hann tók
trúna á hann, sem ber synd heimsins
og gaf sig honum upp frá þessum degi,
sæll og glaður.
»Sá mikli læknir hann er hér,
hinn hjartamildi Jesús,
1 hverri þrenging hjálp oss lér
og huggun veitir Jesús.
Lofaður sé vor læknir Jesús.«
------i»-«>-«•-
Vertu sólskinsbarn.
Guð vill að ég sé honum sólskinsbarn,
er sí og æ skín fyrir hann
á heimili’, í skóla, í hverjum leik,
sem honum geðjast kann.
Já, sólskinsbarn. :,:
Guð vill ég sé honum sólskinsbarn
já, það vil ég vera fyrir hann.
Frá villu og freistni að vernda mig
ég vil biðja frelsarann,
og láta mig muna lengst um það,
að lýsa ég á fyrir hann.
Já, sólskinsbarn o. s. frv.
Hans sólskinsbarn verð ég að sönnu þá,
að segja’, ef ég aðeins vil,
og erfi með honum himin hans
og heyri honum ávalt til.
Já, sólskinsbarn o. s. frv.
....... ......
......... ..........