Ljósberinn - 05.08.1933, Blaðsíða 6

218
LJOSBERINN
Heimilið 1 rósagarðinum.
Barnasaga eftir Laura Fitinghoff.
[Frh.] En loksins tók skáldsagan
enda, og þá fanst Þyrí svo ógurlega tóm-
legt á eftir. Þá fór hún að lesa »Heiða-
prinsessuna« af svo mikilli áfergju, að
henni hálfsortnaði fyrir augum, er hún
sneri við blaði og leit upp.
Hún las svo hraðan, að nærri lá, að
hún fengi klígju. Matta var búin að
taka til í herberginu; en þegar Þyrí var
komin að því ít sögunni, þar sem þau
»náðu saman«, þá gaf hún sér ekki einu
sinni tíma til að líta upp til að sjá,
hver væri þar inni. Nú var aftur orð-
ið hljótt og autt inni; en þá var hurð-
inni alt í einu sparkað upp og Þyrí æpti
upp yfir sig af skelfingu og vanþóknun.
Það var Maja litla, hún var að koma
inn með blómaglas í annari hendinni, en
kökufat í hinni og voru á því rauðgul
skógarjarðarber.
»Viltu ekki smakka á þessum berj-
um, Þyrí?« spurði hún vingjarnlega og
bað afsökunar á sparkinu.
»Hú! en það hark, sem þú gerir,«
sagði Þyrí og starði á kökufatið, eins og
hálfrugluð af lestrinum. »Hvað á þetta
að þýða?« sagði hún og færðist undan
með þjósti, þegar Maja setti jarðar-
berjafatið fyrir framan nefið á henni.
»Geturðu ekki séð, að þetta eru jarð-
arber! Það eru fyrstu jarðarberin, sem
tínd hafa verið. Ég fór langar leiðir inn
í skóginn eftir þeim. Eg segi þér, ég
hefi altaf vakað yfir þeim, síðan fyrstu
blöðin spruttu í vor, og ég hefi verið
svo hrædd um, að aðrir kynnu að taka
þau frá mér, það geturðu víst skilið.
Mamma fékk níu, en við hin fengum
sín sex berin hvert. Furðar þig ekki á
því, að það skuli vera sprottin jarðar-
ber svona snemma?«
»Ég þakka fyrir,« sagði Þyrí drembi-
lega.
Þá hugsaði Maja, að þessi afþökk
hennar væri sama og þökk, þó að henni
fyndist hún allt annað en þakklátleg
í rómnum.
»Þú vilt þó víst þiggja þau?« spurði
hún undrandi.
»Hafðu þig á burt með þessa heimsku
þína!« hvæsti þyri út úr sér, og sökti
sér svo aftur ofan í »Heiðaprinsessuna«,
Maja starði lengi á hana.
»Mundu það þá,« sagði Maja hátíðlega,
»að ég borða öll þessi jarðarber sjálf,
því að enn hefi ég ekki tekið nema þrjú,
og þá fæ ég jafnmörg og mamma.«
Og svo hljóp hún syngjandi af fögn-
uði út úr dyrum og skelti hurðinni á
eftir sér, svo undir tók í öllu húsinu, og
Þyrí skalf blátt áfram öll af skelfingu
og reiði.
Hú, ha! en hve hún var leið og þreytt
á þessu öllu saman. Hvít blóm í glasi,
hvít húsgögn, hvítar ábreiður á rúmun-
um, eins og við jarðarför, og hljótt var
nú þarna eins og dauðs manns gröf eftir
hurðarskellina hjá Maju. —
Þyrí varð heitt á höfði og fékk hjart-
slátt. Þá.heyrir hún alt í einu, að eitt-
hvað skellur þunglamalega á gluggarúð-
una; hún leit þangað forviða og sá gríð-
arstóra hönd færast upp eftir rúðunni,
og benti hún þrisvar með vísifingri hægt
og hátíðlega.
Þyrí starði í gluggann eins og steini
lostin.
»Hú-hú — hú-hú, hú-hú,« heyrði hún
drynja úti fyrir ógn ógeðslega, og hóf
fingurinn sig ógnandi og aðvarandi.
Heima hafði Þyrí heyrt margar
draugasögur, einkum hjá vinnufólkinu,
svo að hún var ekki í neinum vafa um
að í svo gömlu kofakríli gæti vofur ver-
ið á ferð jafnt nætur sem daga. Hún
var þarna hvíta frúin, sem hún hafði