Ljósberinn - 05.08.1933, Blaðsíða 7

L JÓSBERINN
lesið um í svo mörgum skálsögum og
mikið í hverri. En höndin var nú eigin-
lega stærri en svo, að hún gæti verið af
frú. Hér hlaut að vera um hvítan herra-
mann að ræða. »Ö!« æpti hún upp yfir
sig — ráðandi þessa húss hafði einmitt
dáið í sama herberginu þar sem hún
var. Það var hann, sem var á ferðinni!
Hún rendi sér niður af legubekknum,
svo að koddarnir urðu henni samferða
og síðan hentist hún út.
Alt var tómt í dagstofunni og í eld-
húsinu, engin lifandi sál nokkurs staðar.
Iiún varð þá gripin af ákafri angist.
Hvar voru þau öll saman?
Hún var svo ringluð af skáldsagna-
lestrinum, að henni var ómögulegt að
átta sig á því, hvar hún væri stödd.
Hún var ógeðsleg þessi stóra hönd á
rúðunni.
Hún æpti hátt: »Matta, Jóhannes og
Maja, hvar eruð þið öll saman?«
»Af hverju ert þú að æpa?« spurði
Pétur; hann kom fyrir húshornið svo
ógn sakleysislegur á svipinn.
0, það var nú léttir og fró fyrir Þyrí
að sjá hann, þó það væri ekki nema
hann Pétur.
»Hvar eru þau öll saman?« spurði hún
og tók um leið íi hendina á honum, »er
alls enginn maður í húsinu?«
»Maður — já, það er von að þú spyrj-
ir,« tók Pétur upp eftir henni og leit
aftur fyrir sig dauðskelkaður, eins og
vofa væri á hælum honum.
»Hvað er þetta þó, Pétur, segðu mér
hvað það er?« sagði Þyrí og þreif fast-
an í handlegginn á honum.
»Eg þori ekki neitt um það að segja
fyr en á morgun« sagði hann óttasleg-
inn og stundi við og úr augum hans
skein einhver leyndardómsfullur tryll-
ingur.
»Nei því að þú hefir séð eitthvað og
ef þú mintist á það, þá bæri þér eitt-
hvað óhapp að höndum.«
219
Pétur staðfesti það með því að líta
upp til himins, og fór þá svo mikill hroll-
ur um hann, að bæði varir hans og kinn-
ar titruðu eins og soðhlaup.
»Sá, sem hefir séð eitthvað, gerir bezt
með því að þegja eins og steinn.«
Svo mælti Pétur og varð svo draugs-
legur og undarlegur íi rómnum, sem mest
mátti verða, svo að hárin risu bókstaf-
lega á höfði Þyrí.
»Komdu, við skulum reyna að hafa
upp á þeim öllum hinum; en hvert hafa
þau farið, hvar er þeirra að leita?«
»Mamma situr úti í lystihúsinu, á-
samt systkinum mínum og er að hreinsa
spínat-jurtir; ég á að fara út í aldin-
garðinn og tína meira handa þeim, viltu
koma með mér og hjálpa mér?«
»Nei. Fylgdu mér út í lystihúsið!«
En hvað það var yndislegt. Þar heyrði
hún, að móðirin og börnin sungu i
fjarska:
»í dag er auðséð, Drottinn minn,
dýrð þin gæzkuríka!
Maður heyrir málróm þinn,
maður sér þig lika.« —-
Stór karfa full af nýtíndu spínati stóð
í miðju lystihúsinu. Kringum körfuna
sátu móðirin og börnin á smáum tré-
stólum og tíndu stóru, vökvamiklu spín-
atblöðin af jurtunum, syngjandi og mas-
andi. Jóhannes breiddi blöðin á plötur,
hljóp svo með hverja plötuna að bök-
unarofninum og stakk þeim inn í hann
til þerris. Það var hlutverk Péturs, að
tína spínatblöðin af, svo að þau hefðu
alt af nóg, sem hreinsuðu þau og því um
líkt. Hann var nú einmitt búinn að vera
svo lengi f jarverandi, að fólkið hans var
farið að verða forvitið um það, hvað
hann hefði nú fyrir stafni. Og jafn-
skjótt sem þau sáu hann hrópuðu þau
öll einum rómi: »Meira spínat!«
»Já, það skal nú óðara koma,« sagðí
Pétur og þaut af stað.