Ljósberinn - 05.08.1933, Blaðsíða 8

220
LJÖSBERINN
Maja horfði á eftir honum forvitnis-
lega.
»Hann hefir verið að gera einhverj-
ar gletturnar núna,« hvíslaði hún að
Möttu, og leit síðan forviða á Pyrí, hún
var eitthvað svo skrítin, þar sem hún
sat samanhnipruð við röndina á körf-
unnh milli Möttu og móður hennar.
»Hvernig gengur það, Þyrí?« spurði
mamma þeirra, »þú virðist vera svo heit
og illa til reika? Þú hefir sjálfsagt höf-
uðverk!« Svo brá hún kaldri hendinni
á bert höfuðið á Þyrí. »Ég vildi óska
að þú gætir hætt við þenna skáldsagna-
lestur; þú verður veik af því að sitja
svona í sólarhitanum. Áttu enn mikið
ólesið af þessum bókum?« mælti hún í
gamni.
»Ojæja, en ég er þreytt, af að lesa
nú, hú! ég vil hreint ekki sitja inni leng-
ur« og svo geispaði hún lengi og titr-
aði í taugum.
»Það er bezt að þú snúir þér að því
að starfa eitthvað, því að nú ertu orðin
albata í handleggnum. Það má áreið-
anlega taka vefjurnar af, ég er svo
margbúin að segja þér það.«
»Hjálpaðu okkur til að hreinsa spínat-
blöðin,« sagði Maja; »svo hjálparðu okk-
ur á eftir til að eta þau.«
»Já, en ég verð svo óþokkaleg af því
um hendurnar,« svaraði Þyrí, og fór að
taka vefjurnar af handleggnum með
mestu hægð. Síðan þreifaði hún fyrir
sér eftir hönzkum sínum.
Jú, þeir voru í vasa hennar.
»Taktu bara á þig hanzkana, meðan
þú ert að hjálpa okkur,« sagði húsmóð-
irin og brosti blíðlega, »það er engum
skömm að hafa góða gát á höndum sín-
um.«
Þá gretti Matta sig í framan.
»Það er fallegt að sjá vel hirtar hend-
ur,« sagði húsmóðirin.
»Mamma hefir sjaldan hanzka, nema
í kirkjunni og þó eru hendurnar á henni
fallegustu hendur í heimi,« sagði Matta
ögrandi.
Þyrí leit á þær, og þá kom undir eins
þetta espandi bros á andlitið á henni.
Matta varð dreyrrauð í framan, en
ekki sagði hún neitt.
Maja hafði snotran, lítinn garðhatt
á höfði, og nú rak hún óðara nefið upp
í loftið.
»Má ég spyrja: Að hverju hlær þú,
Þyrí? Það er hverju orði sannara, sem
Matta segir og Steiney frænka segir hið
sama: Það er fegurstu hendur á jörðu
sem starfa í kærleika, það sagði hún
einu sinni, þegar Edvarð var óþekkur
og vildi ekki hjálpa mömmu sinni til
að hreinsa sólber og ekki einu sinni þó
að hún væri lasin og þreytt, af því einu,
að hann var hræddur um, að þá yrðu
hendurnar hans ljótar og þá komu mér
einmitt í huga hendur mömmu, því að
mér virðist einmitt þær vera svo fjarska
laglegar — miklu laglegri en þínar, það
skal ég segja þér,« og að svo mæltu
þeytti hún frá sér spínatleggjunum
sem hún var búin að taka blöðin af,
langar leiðir burtu.
Frh.
Úr skugganum til Ijóssins.
úr skuggum hanns og hrygða
ég horfi ljóss til bygða,
þar blómum stráð er strönd;
þar blíður engill bíður
unz burt minn tími líður,
þá tekur hann mig sér við hönd.
Við þræðum gullnar grundir
Guðs dýrðarhimni undir,
þar geislar guðdóms sól;
þar alt er yndi og friður
og alt hvað annað styður,
sem endalaus og eilíf jól.
Guðjón l’álsson.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.