Ljósberinn - 12.08.1933, Blaðsíða 2
222
L JÖSBERINN
Hvað vitum vér mikið?
»Ég veit ekki, hvað heimurinn
hugsar um verk mín. En sjálfum
finst mér ég vera eins og barn,
sem hefir leikið sér í fjörunni og
ef til vill fundið við og við feg-
urri stein eða snotrari skel en lags-
bræður mlnir; en hið takmarka-
iausa úthaf sannleikans liggur enn
fyrir framan mig ókannað.«
Isaac Newton.
Vísindamaðurinn frægi, Isaac New-
ton, sem flestir kannast víst við. bar
stöðugt mikla lotningu fyrir Guði —
skapara allra undranna, sem hann var
að skoða og rannsaka og dázt að. Þó
hann væri frægur vísindamaður, sem
var hafður í hávegum. þá var hann þó
lítillátur. Hann fór ekki að dázt að sjálf-
um sér, vegna þess að hann sá þessa
dásamlegu hluti, heldur að honum, sem
hafði skapað þá.
Lesið orðin hér fyrir ofan; þau bera
vott um lítillæti hans. Og lesið orðin
hér á eftir; þau bera vott um aðdáun
hans á því. sem fyrir augun bar:
»Ég verð að játa, að hin vísindalegu
fyrirbrigði í aflfræði. eðlisfræði og efna-
fræði hafa eigi verið skýrð fyrir mér
til neinnar hlýtar, af kennurum mínum.
Svörtu kýrnar mínar eta og melta og
samlaga sér grængresið og framleiða
úr því rautt blóð, hvíta mjólk og gulan
ost.
Enginn prófessor hefir nándar nærri
getað gert mér grein fyrir þessum fyrir-
brigðum. Og ég get bætt við einu enn:
Kýrnar mínar fæða af sér nýjar kýr.
Hver skilur það?
Kæru bræður í trúnni.' Látum þetta
minna oss á, að biblían okkar, hugsanii1
Drottins, grundvöllur trúar vorrar, er
svo miklu hærri hugsunum vorum, »sem
himininn er hærri en jörðin« (Jes. 55,
8—9; 1. Tim. 6, 20 og Fil. 3, 8). Látum
engan gera lítið úr þeirri bók.«
Pú gerðir pað!
Fimm ára gömul stúlka lá á banasæng
sinni á verkamannsheimili í Edinborg.
Faðir hennar, sem var drykkjumaður,
hafði í ölæði barið hana svo, að hún
var nú dauðvona vegna þess. Þegar
fregnin barst um nágrennið, komu
margir af nágrönnunum inn til henn-
ar. Meðal þeirra var veitingamaðurinn.
sem selt hafði föður hennar áfengi.
Litla stúlkan deyjandi opnaði áugun og
horfði á gestina, hvern af öðrum. Þeg-
ar hún sá veitingamanninn, staðnæmd-
ust augu hennar. Hún neytti síðustu
krafta sinna til þess að rísa upp til
hálfs, benti á veitingamanninn og kall-
aði hástöfum:
»Þú gerðir það!«
Svo hné hún örend niður á koddann.
Meðal miljóna munu víst ekki finn-
ast margir, sem ekki vildu heldur
höggva grjót sér til lífsviðurværis en
að verðskulda þessa kveðju deyjandi
barns:
»Þú gerðir það!«
--------------
Áminning.
Sem fuglar heilsi kvakandi sól á
sumarvegi,
svo syngið Drotni vegsemd á
hverjum lausnardegi;
en korm böl að liöndum, sem
þykir þungt að bera,
»í þolinmœði og trausti skal
styrkur yðar vera.«
B. J.
Sat'n var í heimsókn hjá Mettu grannkonu
sinni. Er þær höfðu spjallað um alla heima og
geima, sagði Sara alt í einu; »En hvað þetta
er góður ofn sem þú hefir þarna.«
»Já, hann hitar ágætlega þegar hlýtt er
í veðri,« svaraði Metta.