Ljósberinn - 12.08.1933, Blaðsíða 3

223
LJÖSBERINN
Sacja efiir
Guckúnu Cáiíusdotiuc
v*4ui fy**ir

j,Z*)QSoerann’
[P'lrh.] y>Þú segir það!« svaraði systir
hans. »En ég segi »á mjóum þvengjum
læra hvolparnir að stela«. Ef ekki er
í tíma tekið fyrir það, sem þú kallar
smávegis yfirsjónir, er hætt við að það
verði torvelt að koma í veg fyrir þær
síðar.«
»Það getur satt verið,« svaraði hann
með hægð. »Þú hefir víst miklu meira
vit á barnauppeldi en ég.«
»Já, ég hugsa það nú líka,« sagði
hún drýgindalega. »Og að mínu áliti,
sé ég blátt áfram ekki að uppeldi dótt-
ur þinnar geti orðið annað en mesta
ómynd, í því umhverfi, sem er hér.«
»Þá vandast málið, þykir mér,« sag'ði
bróðir hennar glaðlega. »Hvað viltu eig-
inlega gera við því?«
»Ég veit ekki!« svaraði hún. »Þú hef-
ir ekki viljað fara eftir ráðleggingum
mínum, en það væri mikil bót í máli.«
»Fór ég kannske ekki að ráðum þín-
um, þegar ég flutti hingað?« spurði
hann. »Ekki langaði mig til að breyta
um, ég kunni vel við mig þar sem við
vorum; — en þú vildir endilega flytja.«
»JÚ, jú,« svaraði hún. »En hvers
vegna vildi ég' það? Var það ekki ein-
ung'is sjálfs þíns vegna? Gerði ég' það
ekki aðeins til þess, að losa þig við illa
félaga og óreglu, sem þú reistir ekki
rönd við? — Þú veizt það vel, að mér
gekk ekki annað til. En nú sé ég, að
þetta hefir ekki komið því til leiðar,
sem ég vonaðist eftir.«
Hún þagnaði og horfði á hann, en
hann ypti öxlum, eins og hann vildi
hrista af sér áminningar systur sinnar.
Stundarkorn horfði hann þegjandi í
gaupnir sér, svo leit hann upp og horfð-
ist í augu við systur sína.
Augnaráðið var bljúgt eins og í litlu
barni, sem hefir fengið ofanígjöf og
vill friðmælast við móður sína.
»Systii- mín,« sagði hann. »Vitaskuld
á ég þér mikið að þakka. Þú hefir
stutt mig og varið fyrir áföllum, þú
hefir komið mér til manns — gert mig
að því, sem ég' er — og' ég' er þér óum-
ræðilega þakklátur —« Hann þagnaði
snöggvast eins og hann væri að hugsa
um hverju hann ætti að bæta við orð
sín. — »En stundum finst mér skuggar
liðins tíma teygja sig á eftir mér, og
gera líf mitt svo óbærilega þungt og'
tómt, og' þá :—«
Systir hans greip fram í fyrir honum,
áður en hann hefði lokið máli sínu.
»Þungt og tómt!« endurtók hún, og
það var bæði undrun og' kaldhæðni í
rödd hennar. »Að þú skulir láta þér
annað eins um munn fara! Þú, sem
gegnir þýðingarmiklu starfi fyrir þjóð-
ina, ert prýðilega settur að öllu leyti,
átt falleg't heimili, nægileg' efni, nýtur
hylli manna og virðingar, og átt indælt
barn til þess að lifa fyrir. Nei, líf þitt
er hvorki þungt né tómt!«
Það brá raunalegu brosi á hið góð-
mannlega andlit hans.