Ljósberinn - 12.08.1933, Blaðsíða 4

224
LJÖSBERINN
»Ég var heldur ekki að kvarta um
neitt af þessu,« sagði hann stillilega.
»Ég á ekki betra skilið, síður en svo. —
Starfi mínu kann ég vel, heimilið er í
þínum höndum, og telpan míu — aum-
inginn litli —- er indæl. ens og þú
segir. Hún væri sjálfkjörinn sólargeisli
hér á heimilinu, ef — ef ég gæti goldið
henni það sem ég skulda henni.«
»Þú talar rósamálk mælti frú Stein-
vör og leit spottand til bróður síns.
»En ef þér finst þú vanrækja föður-
skyldur þínar við telpuna, þá ætti þér
að vera innan handar að bæta henni
það með því að báa sem best í haginn
fyrir hana og leggja meiri rækt við upp-
eldi hennar, en þú hefir gert til þessa.
Þú hefir ekki sint því ráðinu, sem allra
bezt er í þessum efnum, en það hlýtur
þó að vera þér ljóst, að ekki get ég eytt
allri æfinni í ráðskonustörf hér á heim-
ili þínu. Og hvernig fer um uppeldið
hennar Rúnu litlu, ef ég yfirgæfi hana?
Mig er nú farið að langa út í veröldina,
hér get ég ekki unað mér öllu lengur,
en ég vil síður fara, fyr en ég sé fram á
að heimili þínu verði borgið og barninu
þínu séð fyrir góðu uppeldi.«
»Ef þú vilt ekki vera hér lengur,
Steinvör systir,« svaraði hann ofur ró-
lega, »þá skaltu fara. Það verða ein-
hver ráð með ráðskonuk
»Ég veit svo sem ekki hver það ætti
að verak svaraði hún jafnskjótt er hann
slepti orðinu. »Já, ég veit að það er nóg
kvenfólk til, sem fyrir ærið kaup vill
taka að sér hússtjórn fyrir þig. — En
hefirðu hugsað út í það, hvernig upp-
eldið hennar Rúnu litlu kynni að fara?
Nei, eins og ég hefi oft sagt þér, þá
er það hrein og bein skylda þín að sjá
barninu þínu fyrir góðu uppeldi og það
tryggir þú henni engan veginn betur
en með því að gifta þig. Ætli þú yrðir
í vandræðum með konuefni? Hvað held-
urðu þær yrðu margar, sem kysu sér
sýslumannsfrúarstöðuna? «
»Ein ætti að nægja,« svaraði sýslu-
maðurinn brosandi. »En ég hélt að við
hefðum einhvern tíma komið okkur sam-
an um að tala ekki írekar um gifting-
ar,« bætti hann við og leit alvarlegur
í bragði til systur sinnar.
Hún leit undan og roðnaði ögn.
»Auðvitað varðar mig' ekki um, hvort
þú giftir þig eða ekki,« sagði hún svo,
»og ég skal ekki tala meira’ um það,
en ég hóf máls á þvi vegna sjálfs þín
og barnsins þíns. Mér liggur uppeldi
telpunnar þungt á hjarta, og í sambandi
við það ætla ég að minnast á ákvörðun
sem ég hefi nýlega tekið.«
Hann horfði á hana spyrjandi.
»Ég vil byggja fallegt sumarhús
handa Rúnu litlu,« sag'ði hún. »Ég ætla
að kosta það sjálf og ráða útliti þess
og allri tilhögun. Það á að vera þann-
ig úr garði gert að barnið uni sér hvergi
jafnvel og í því; það á fullkomlega að
koma í veg fyrir að hún leiti ánægju
sinnar út af heimilinu. En ég þarf að
halda á hentugri lóð, ég get ekki not-
að aðra lóð en þá, sem gamla húsið
stendui' á. Þess vegna þarf að rífa þao
áður en ég læt byrja á sumarhúsinu.
Gömlu hjónunum er víst illa við að fara
úr kofanum, en það er ekki hægt að
sporna við því, kofaskömmin verður auð-
vitað að fara fyr eða síðar, hvort sem
er, og ég býðst til að borga húsaleigu
fyrir þau í miklu betra húsnæði. Ég get
ekki betur boðið. Ég vil að húsið sé kom-
ið upp svo snemma að Rúna geti not-
ið þess þegar á þessu sumri.«
»Ég hefi heitið Oddnýju gömlu því. að
lofa gamla húsinu að standa, á meðan
þau vilja dvelja í því,« svaraði sýslu-
maðurinn, »og mér þykir leiðinlegt að
ganga á bak orða minna. Geturðu ekki
notað einhvern annan blett á lóðinni
minni undir húsið?«