Ljósberinn - 12.08.1933, Blaðsíða 5

LJOSBERINN
225
»Nei, ég get það ekki,« svaraði hún
með ákefð. »Það færi hvergi eins vel og
þarna.«
»Oddný gamla sagðist ekki vilja fara
lifandi úr gamla húsinu,« sagði sýslu-
maðurinn. »Það er leitt að beita valdi
við ellihruma einstæðinga.«
»Uss, blessaður vertu ekki að því
arna,« svaraði frú Steinvör og bar ört
á. »Þetta eru elliórar, sem heilvita menn
ansa ekki! Og ég sem býðst til að borga
húsaleigu fyrir þau annarsstaðar!«
»Það er óneitanlega vel boðið,« sagði
hann með hægð. »En ég vil taka tillit
til óska þeirra. Þau langar bæði svo
sárt að vera þarna það sem þau eiga
eftir ólifað.«
»Þau mundu sætta sig við að fara
úr húsinu, ef þau vissu að þér væri þægð
í því,« sagði frú Steinvör, og ef þér
er uppeldi Rúnu litlu nokkurs virði, þá
segirðu þeim það.«
»Getur þetta ekki beðið til næsta
árs?« spurði hann. »Kannske þau verði
þá dáin, aumingja gömlu hjónin, hver
vedt? «
»Ég er ekkert að bíða eftir því,«
svaraði frú Steinvör óþolinmóð. »Ég vil
byrja á verkinu nú strax eða ekki. Mér
þykir ólíklegt, að þú viljir hafa þetta af
telpunni þinni!«
»Mikil lifandi ósköp, þetta er rausnar-
boð af þinni hálfu, systir mín, og ég er
þér þakklátur •—• en það eru gömlu
hjónin — ég vorkenni þeim svo! Hún
hefir náð svo einkennilegu tangarhaldi
á mér, gamla konan! Einlægnin hennar
og traustið hefir svo góð áhrif á mig. —
Og ég skal segja þér, Steinvör, kofinn
er eiginlega vistlegur, þegar inn er kom-
ið — það er von að þau vilji vera þar.«
»Það þýðir þá ekki að tala meira um
þetta við þig,« sagði frúin stutt í spuna
og stóð upp úr sæti sínu. »Þú ert ein-
kennilegur maður! Þú barmar þér yfir
ógoldinni skuld við barnið þitt, og neitar
svo fyrsta tækifærinu, sem þér býðst til
þess að grynna á skuldinni. Bg skil ekk-
ert í þér. Ég skil ekki íí þessu blinda
ástfóstri, sem þú tekur við ókunnuga
kerlingu, og metur keipana í henni
meira en velferð barnsins þíns.«
Að svo mæltu gekk frúin hvatlega út
úr Lerberginu og skelti hurðinni hart
á eftir sér. Frh.
Svanurinn.
Kvaleandi svanur, þú siÁfur,
svíf ég í anda með þér,
undrandi hug minn þú hrífur,
himinsins blámúra klýfur,
áfram sem 'órskot þú fer.
Kvakandi svanur, þú svifur.
Augun mæna eftir þér,
unz þú hverfur mér í bláinn;
ævintýra þögvd þráin
þrótt, og vœngi skapa mér!
Undra strendur sál mín sér
sigurlands, er nema liét ég,
himinbrautir hugur fer,
honum til þín markið set ég —
til þín náð þó tæpast get ég.
S. J. J.
Hygglini tlreng-ur.
Sig-gi litli: »Ég týndi áðan tíeyringnum,
sem þú gafst mér, frændi, niður um gat á
buxnavasa mínum.
Fi'ientli: »Hvaða vandræði eru þetta! Ég
verð víst að gefa þér annan tíeyring.«
Siggi: »Væri ekki betra að hafa það tuttugu-
og-fimmeyring, svo að hann fari siður niður
um gatið á vasanum?«