Ljósberinn - 12.08.1933, Blaðsíða 7
LJÖSBERINN
227
una »Öheillafugl þjóðfélagsins,« en á
skólaárum sínum hafði hann lesið bæk-
ur, sem drengir höfðu smyglað inn til
þeirra, og »öheillafuglinn,« var sann-
nefndur meinleysisfugl í samanburði við
þær. Þeir stóðu nákvæmlega á sama
þroskastigi báðir, að sinni eigin skoðun,
og skorti þekkingu, þá bættu þeir trú-
lega hvorn annan upp.
Gústaf var að eðlisfari harður og
næstum óheflaður I^skapi. Hann sóttist
fast eftir öllu sem hann hitti fyrir og
auðvirðilegt var og ruddalegt. En Ed-
varð var veiklyndari og hégómlegri í sér
og í raun réttri góður drengur inst í eðli
sínu. Gústaf var mikill vexti og gáfað-
ur og nærri sem fullorðinn maður, svo
að Edvarð hafði hann sér til fyrirmynd-
ar og tók með hrifningu á móti hon-
um á degi hverjum.
Gústaf þótti gott ef einhver dáðist að
honum, og þótti vænt um að vera með
þeim, sem hann gæti sagt alt, sem
honum bjó í brjósti, hispurslaust. Þar
að auki þótti honum gott að háma í sig
góða matinn, undirstöðumatinn, sem
hann gat iðulega^ fengið hjá presti; hann
var þar við allar máltíðir að heita mátti,
þótt þeir drengirnir sæust ekki þar á
milli allan liðlangan daginn. —
En svo stór og errinn. sem Gústaf var,
þá fanst honum þó eitthvað leitt að
ganga einn síns liðs á skógargötunni á
kvöldin, heim í »kofaskriflið«, þar sem
þau Þyrí áttu heima. Það var eitthvað
svo kynlega hljótt í skóginum. Ekkert
heyrðist, nema eitthvert skrjáf hér eða
þar, eða kynjaþytur íitrjánum, eitthvert
dularfullt, hálfsyngjandi, hálfhvíslandi
kvak í einhverjum ósýnilegum fugli, og
þetta sama hljóð heyrðist aftur og aftur.
Að kveldi hins sama dags, sem Þyrí
gekk í samfélag fjölskyldunnar í Rósa-
garðinum, gekk bróðir hennar að vanda
heim frá prestssetrinu. Honum fanst
óvenjulega draugalegt í skóginum það
kvöld. Stór fugl þaut upp með þungu og
dimmu vængjablaki rétt fyrir framan
hann, og settist spölkorn fram undan
honum, þar sem dimmast var, og kvað
ámátlega: »ú-hú!« með gjalli miklu. Það
var ugla, það var Gústi viss um, ugla,
sem spáði honum óheilla með þessu ógur-
lega væli, og hann herti gönguna, svo
að nærri lá að hann hlypi, og hljóp síð-
ast í einu hendingskasti upp loftstigann.
Uppi á loftinu var nærri dimt, kol-
dimt, því að glug'garnir þar uppi voru
einkar smáir og báru litla birtu.
Þegar hann kom upp í stigann, nam
hann skelfdur staðar. Það var kynlegt,
sem hann sá fyrir sér á loftinu, eink-
um ef hann kom seint heim. Hann heyrði
eitthvert undarlegt, pípandi hljóð og síð-
an ílöktandi slæðu uppi undir þakinu.
Stundum heyrðist honum, sem einhver
nudda sér við veggina og krafsa í þá.
Þetta blandaðist svo við hroturnar í
Pétri, því að Pétur hraut altaf svo hátt,
þegar svona illa stóð á; hefði Gústi þá
miklu fremur viljað, að hann hefði ver-
ið vakandi.
Þetta kvöld fanst Gústa hann sjá
óendanlega runu af hvítum smádýrum,
en hann gat ekki greint hvaða dýr það
voru; þau runnu hægfara hvert á eftir
öðru fyrir framan fæturna á honum
yfir gólfið. Hann stóð eins og steini lost-
inn og starði á eftir þeim, og öll hurfu
þau inn í svartasta skotið á loftinu, og
komu þaðan, sem hann heyrði Pétur
hrjóta. Og niðri við gólfið sá hann
blakta eins og hvítgulan eld, sem lék
á einum bletti á loftinu, en logaði þó
ekki. Hann þaut inn í loftherbergið og
skelti hurðinni á eftir sér svo hart, að
það hefði getað vakið Jóhannes; en
klunni sá lá og svaf með handleg'ginn
undir höfði sér, svo öruggur og bros-
andi, eins og barn tveggja ára.
»En það reimleikabæli hérna!« Um
hábjartan daginn hafði hann hlegið dátt