Ljósberinn - 19.08.1933, Blaðsíða 3
LJÖSBERINN
231
ann, en samt setti einhverskonar ónota-
geig að litlu stúlkunni, þar sem hún
stóð hjá læstri hurðinni, sem hún gat
með engu móti lokið upp.
Hún horfði á þennan óvænta farar-
tálma, með skelfdum augum, og svo fór
hún að hlusta, en það var þögn í hús-
inu, rétt eins og engin lifandi vera ætti
þar heima, nema hún sjálf. Og aumingja
Rúna varð ennþá smeikari. Hræðslan
greip utan um hjartað hennar, gagn-
tók taugarnar og hafði hana loks alger-
lega á valdi sínu. Hún hugsaði ekkert
um við hvað hún var hrædd, eða hvers
vegna hún var hrædd, hún fann aðeins
sjálfa hræðsluna heltaka sig og lama
frá hvirfli til ilja. Og þögnin varð svo
geigvænleg! Þögnin gleypti alt, einnig
fagra fuglakvakið fyrir utan gluggann.
Glugginn! Já, það var satt, glugginn
var þó opinn!
En sú hepni. Það hýrnaði ofurlítið
yfir henni, og hún hljóp út að glugg-
anum. Hressandi vindblærinn, sem
barst inn um gluggann, bægði frá henni
hræðslunni, og hún hallaði sér út í
gluggann, til þess að sjá hverjir færu
um veginn fram með húsinu. Og það
vildi nú einmitt svo vel til, að það var
hún Lotta, sem skokkaði fram hjá, rétt
í því að Rúna hallaði sér út í gluggann.
Og Rúna gleymdi allri varkárni og
lirópaði á Lottu alt hvað af tók.
»Lotta Lotta — komdu og hjálp-
aðu mér! Iiurðin er læst, ég kemst ekki
út, og ég finn ekki fötin mín —!«
Lotta linti á sprettinum, þegar hún
heyrði hljóðin, og er hún sá Rúnu á
nærklæðunum, halla sér út um opinn
gluggann, þóttist hún sjá að all mikið
lægi við. Hún sneri því þvert úr leið
og hljóp í spretti upp að húsinu.
»Hvað sagðirðu?« hrópaði Lotta. »Ég
heyrði það ekki.«
»Eg er lokuð inni!« kallaði Rúna. »Það
er búið að loka mig inni. Findu hana
Soffíu, og segðu henni að opna!«
Það kom hik á Lottu. Að vísu var
hún fús til þess að koma Rúnu til hjálp-
ar, en hugur hennar hvarflaði ósjálfrátt
til frú Steinvarar, og seinasta samfund-
ar þeirra, og þótti Lottu þá ekki árenni-
legt hlutverkið, sem Rúna litla fékk
henni í hendur.
»Gerðu það, Lotta!« kallaði Rúna aft-
ur með vaxandi ákefð.
»Ég — ég er svo ókunnugk stamaði
Lotta vandræðaleg. - En Rúna heyrði
það ekki sem hún sagði.
»Ég vil ekki vera hérna inni lengur
æ, góða Lotta, hjálpaðu mér!« hróp-
aði Rúna hástöfum.
Það var komið gráthljóð í rödd henn-
ar og vissulega tók Lottu sárt til hennar
en atburðirnir daginn áður, tóku á sig
þvílíkan tröllaham í huga hennar, að
hún treysti sér alls ekki til þess að verða
viö grátbeiðni Rúnu litlu, og það var
titrandi rödd, sem bar svarið upp í
gluggann til Rúnu. —
»Eg þori það ekki Rúna mín!«
Það var ógnarlegur vonleysis blær á
látbragði Lottu, þegar hún gaf Rúnu
litlu þetta svar, en í sömu andránni
hvarf Rúna jafn skyndilega frá glugg-
anum, eins og þegar slökt er á ljósi.
Lotta starði forviða upp í gluggann, en
hún vissi heldur ekki að herbergishurð-
inni hafði verið lokið upp, og þegar
Rúna leit við, sá hún engan annan en
hana frú Steinvöru, frænku sína, standa
í dyrunum og horfa á hana fremur ó-
blíðum augum.
»Því hangirðu út um gluggann í nær-
klæðunum, barn?« voru fyrstu orðin
hennar við Rúnu, og þau voru alt ann-
að en hlýleg. »Heldurðu að það sé sam-
boðið siðuðu barni? Það ganga margir
fram hjá húsinu, og geta séð þig.«
Rúna litla hvarf í snatri frá gluggan-