Ljósberinn - 19.08.1933, Blaðsíða 5

L JÖSBERINN
233
ið fylstu virðingu fyrir henni. Og um
kvöldið gekk hann til hennar með staup-
ið sitt, og bað leyfis að mega kaila hana
»frænku«, og unga frúin leyfði honuin
það brosandi og umberandi um leið.
Hún hafði ekki hinn minsta grun um,
að bað var af ásettu hirðuleysi og fyrir-
litningu, að hann hafði aldrei vikið tali
sínu beinlínis að henni á undanförnum
vikum.
»Finst þér ekki skemtilegt hérna,
mamma?« spurði Matta. Hún var búin
að taka eftir því fyrir löngu, að þreyta
skein út úr svip móður hennar, vildi
hún því ekki, að hún yrði neydd til að
leika aftur að loknum kvöldverði. »Finst
þér vera eins skemtilegt nú, og þegar
þú á yngri árum spilaðir heima hjá
afa?« spurði Matta ósköp ástúðlega og
var ant um að vita, hverju móðir hennar
svaraði.
»Mér finst næst um skemtilegra núna,
það er svo gaman að spila aftur, og sjá.
ykkur svona glöð.«
»Ö, mamma, ég vildi óska, að við
ættum slaghörpu (Klaver). Þá gætir
þú kent okkur að spila.«
»Mér þykir reglulega leitt að geta
ekki lært að spila,« sagði Þyrí. »Eg
lærði að spila í skólanum, og fékk verð-
laun fyrir það, að ég léki bezt. Það er
alveg óþolandi að eiga ekki slaghörpu.
Iieima eigum við hið ágætasta hljóð-
færi það kostaði 2500 krónur. Það stend-
ur í rauða salnum. En við eigum líka
annað gamalt, sem við æfum okkur á.
Það stendur í herberginu ráðskonunnar,
og á því hömrum við af öllum kröftum,
einkum þegar jómfrúin er rauðfreknótt
í framan. Það verður hún af ergelsi,
þegar mamrna hefir skammað hana. Þá
borgar hún fyr-ir sig með því að skamma
Idu, herbergisjómfrúna, og svo okkur.
Og þá hlæjum við og skríkjum og syngj-
um og leikum á hörpuna, svo að hún
verður alveg ær af reiði, og nærri
liggur að hún rifni. Ö, það getur enginn
hugsað, hvað við hömumst á þeirri slag-
hörpu, og hvað ráðskonunni er meinilla
við það verkfærik
Prófastsfrúin var nú komin til þeirra
og mælti:
»Það er nú ekki meira en svo fallegt,
sem þú ert að segja frá, Þyrí. Það er
ljótt að segja þetta um hana Línu
gömlu, sem er jafn þolinmóð og tryggur
rakki, og heldur ölln í réttu horfi þar á
heimilinu. Þið ættuð ekki að gera henni
erfiðara fyrir og plága hana með katta-
söngnum ykkar.«
Þá datt prófastsfrúnni gott í hug.
Iiún vissi, hvar slagharpan myndi valda
meiri gleði, og einn góðan veðurdag var
hún flutt heim í Rósagarðinn.
Upp frá þeirri stundu vissu þau þó að
minsta kosti, hvar Pétur litli var niður
kominn. Það var eins og hann væri
tjóðraður við slaghörpuna. Hann gat
haft upp á lögum, og á þeim klifaði hann
svo kappsamlega á hörpuna, að nærri
lá, að hann ætlaði að æra alla f jölskyld-
una með þessu glamri sínu. Hann var
heilan klukkutíma að hamra þessar
hendingar á hörpuna:
»Komdu, litla drósin mín
og dansaðu við mig.«
Honum fipaðist að vísu fyrst, en áður
en lauk, var hann blátt áfram orðinn
hrifinn af þessu spilverki. Hann gleymdi
öllu í kring um sig, og söng orðin með
hörpunni, ýmist ljúft og laðandi, eins
og nú ætti að seiða til sín álfamær, en
annað veifið grenjaði hann af öllum
kröftum, svo að hann varð blár og
rauður í framan. Stundum lék hann:
»Hinn káti koparsmiður« eða: »Ein-
man er ég, en samt ekki einn«, og aðrar
vísur, sem hann mundi eftir frá líru-
kössum eða harmoniku. Það hefði verið
hlægilegt, ef einhver hefði á því augna-
blikinu beðið hann að gera fyrir sig
handarvik. Frh.