Ljósberinn - 02.09.1933, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
151
undan því að taka þátt í skógarhátíð-
inni. Hans sonur klæðskerans hafði lán-
að honum bók, sem nefndist: »Fimm
bláberin« og á henni ætlaði hann að
hressa sig í stað þess að tína ber. Fyrri
hluta dagsins hélt hann hátíðlegan meo
því að sofa til hádegis.
Nú voru allir ferðbúnir.
»Hefir nú ekkert gleymst?«
»Nei ekkert.«
»Og það getur víst varla heitið, ■—
pannan hefir gleymst, sem á að mat-
reiða á. Það er nú hvorki meira né
minna.«
Pétur þaut auðvitað til baka og kom
aftur með pönnuna framan á sér eins
og forklæði.
»Karfan — Pétur, hvar er karfan
með jarðeplunum?«
Pétur brá hönd að enni, þó höndin
væri svört. Körfuna hafði hann sett á
bak við brúðuhúsið, til þess að hann
skyldi ekki gleyma henni. Nú var ekki
um annað að gera en að þeytast eftir
henni. Hann kom aftur að vörmu spori,
með körfuna bundna á bak sér, á þann
hátt, að þegar hann þurfti að beygja sig
niður til að tína berin, sem hann í sömu
andránni kom auga á, þá ultu öll jarð-
eplin niður yfir höfuð honum og herð-
arnar og ofan á brekkuhallann.
»Það er alveg ómögulegt að komast
úr sporunum, þegar Pétur er með í för-
inni, það er alveg víst,« sagði Matta.
»Varaðu þig á að gera alt of lítið úr
minni persónu, Matta, á meðan ég og
steikarapannan erum eitt, því að viljir
þú ekki hætta þessu,, þá erum við bæði
horfin, pannan og ég. Taktu eftir að ég
segi »við«, sagði hann og snéri sér við,
rétt eins og hann hefði í hyggju að fara
heim aftur.
»Æ, nei, Pétur, þú mátt nú um fram
alt ekki fara leiðar þinnar,« hrópuðu
þau öll einum munni og alla leiðina
sýndu þau svo Pétri stökustu kurteisi
Maja kom úr fjósinu með »Augna-
yndi«, hún bar í sér mjólkina, hún kæra
ljúfa »Augnayndið« sem slóst í förina
með glöðu, en ekki eiginlega yndislegu
stökki, og hélt sig að Maju, því hún bar
svuntu sína fulla af sáði, að hún var
eins og hnöttur á að líta. Þetta sáð eða
hrat átti »Augnayndi« að fá. Litla
»Mjallhvít« trítlaði með þeim líka.
Það var enn allsvalt í lofti, og létt
og hvít þoka lá yfir jörðinni; en er þau
komu út af völlunum inn í skóginn þá
létti upp þokunni. — Og nú kom sólin
þegar upp, svo heit og geislandi. Það
var eins og hún brosti við hverju tré
og steini, já, við hinu minsta blómi eða
furunál. Þokan hafði frá því árla morg-
uns breitt silfurslæðuna sína á skóginn
allan og eftir því sem hún hvarf fyrir
veldi sólarinnar, þá var eins og hún
hefði sáð glóandi demantskornum á
hvert grasstrá og hvern skógarkvist —
svona glóðu dag-gardroparnir og gneistu
fyrir sólargeislunum. —
Og hinn fíni, silkilétti köngulóarvefur,
sem ofinn var milli trjáa og runna, —
»slæða álfakvennanna«, sem börnin svo
kölluðu — keptist á við blóm og blöð
að tindra.
Börnin fóru að syngja: »1 austri renn-
ur signuð sól«. Barnaraddirnar bárust
svo glaðlega upp mót heiðum himninum.
Frh.
-----*>«<«------
ITin munnliöi'iiuiifu
Petta litla og skemtilega hljóðfæri, sem
hefir glatt svo marga menn og verið uppá-
hald barna og unglinga um langan aldur, var
fyrst smíðað af leikfangasmið 1 Trossingen á
Þýzkalandi fyrir rúmum 100 árum. Vinir hans,
og einkum börnin, voru svo hrifnir af þessu
nýja hljóðfæri, að hann varð að smíða handa
þeim öllum. Sá hann þá, að þetta gat orðið
verzlunarvara, og brátt voru öll börn í bæn-
um með hörpu í munninum. En það hefir
smiðinn líklega ekki grunað, að þetta einfalda
hljóðfæri mundi ná ú/tbreiðslu um allan heim
og gleðja börnin kynslóð eftir kynslóð.