Ljósberinn - 09.09.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
255
[Frh.] Soffía hafði kunnað hverjum
deginum betur við sig í herberginu.
Það var vistlegt og aðlaðandi, með ljós-
leitu veggfóðri og hvíttum gluggatjöld-
um fyrir vel skygðum rúðum, en í
gluggakistunni stóðu tvö uppáhalds-
blómin hennar, Ijósrauð nýútsprungin
rós og nellika, alsett fannhvítum blóm-
um. Blómin teyguðu sólargeislana ó-
spart og miðluðu litla herberginu örlát-
lega angan sinni og fegurð. Oftsinnis
hafði Soffía skemt sér við að virða fyr-
ir sér vöxt blómanna og framfarir
þeirra, hvernig sólardagarnir kölluðu á
fleiri og fleiri blómknappa og brum, og
stundum fanst Soffí-u blómin vera lif-
andi verur, sem horfðu á' hana og
heyrðu aðdáunarorð hennar, er hún stóð
hjá þeim og teygaði að sér sæta ilminn
þeirra. Þegar allra bezt lá á húsmóð-
urinni, hafði hún hælt Soffíu fyrir það,
hve vel hún hirti um þessi tvö blóm,
sem einhverra hluta vegna höfðu ekki
hlotið rúm í stofugluggunum, og frúin
því falið Soffíu að sjá um þau. Og bless-
uð blómin höfðu ríkulega launað henni
fyrirhöfnina.
Og þarna stóð rúmið þennar, með
hvítri ábreiðu, og varpaði svo einstak-
lega heimilislegum hlýindablæ á her-
bergið. Á þilinu fyrir ofan það hengu
'fáeinar ljósmyndir og bréfspjöld, og á
lítilli hornhyllu stóð blómsturvasi, fullur
af puntstráum, sem Rúna litla var ný-
lega búin að tína handa henni. Ábreiðan
á eikarmálaða skápnum fyrir aftan rúm
ið var einnig gjöf frú Rúnu, og myndin
af henni í silfurumgerð var sumargjöf
frá Rúnu. Myndin stóð á skápnum, —
Soffía mamdi á; hana tárvotum augum.
Barnsandlitið á myndinni brosti hýrt
við henni, og Soffía tók myndina og
lagði hana upp að vanga sér. — »Elsku,
litla stúlkan mín!« tautaði hún við sjálfa
sig. »Erfiðast verður þó að sjá af þér!«
Hún fór því næst að tína saman fögg-
ur sínar, og ganga frá þeim í gömlu
»hálfkistunni«, sem hún hafði fengið í
tannfé. Langrar stundar verk var það
reyndar ekki, því það var ekki um auð-
ugan garð að gresja hjá Soffíu. Sein-
ast gekk hún frá yfirsænginni sinni,
og lét hana ofan í sama pokann og hún
hafði fluzt í inn á heimilið.
Rúmið stóð autt og snautt við þilið,
eins og bæjarrúst, sem allir hafa yfir-
gefið, þegar samverkastúlka Soffíu kom
blaðskellandi inn í herbergið. Hana rak
í rogastanz, þegar hún sá, að Soffía var
búin að tína dót sitt saman, eins og að
hún væri á förum.
Hún staðnæmdist á miðju gólfinu,
studdi höndum á síður og góndi fram-
an í Soffíu.
»Hvað er eiginlega á seyði, ef ég má
spyrja?« spurði hún svo. »Ertu eitthvað
verri? Ekki nema búin að troða rúm-
fötunum þínum ofan í poka, ha, ha, ha!«
En Soffía gat ekki tekið neitt undir
glens hennar. Steinþegjandi hélt hún
áfram að ganga frá föggum sínum og
setja sitt hvað smávegis ofan í dálitla