Ljósberinn - 09.09.1933, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
257
»Bæn Frækorna.«
Kceri Guð faðir í himnanna hœð,
af hjarta ég þakka — ég finn mina
smœð —
að englarnir góðu, þéir gætt hafa mín.
Gef mér að vera til eiiífðar þín.
Hjálpa mér, Jesús, að hdgast þér nú;
heiminn að varast, en reynast þér trú;
í dag að ég fái hér dásamað frig,
dýrðlegi Jesús, sem leiðst fyrir mig.
»Frœkornið« litla, sú svananna sveit,
syngur þér lofgjörð, vill efna sín lieit.
Að starfað við fáum í staðfastri trú,
styrk þú o-ss, Drottinn, og hœnheyr
oss nú.
Jólis. Sig.
i sambandi við Kristniboðsfélag kvenna
á Akureyri starfar lítill flokkur smámeyja
að kristniboðsmálum með því að æfa söng og
gítarspil og skemta með því á fundum. Einn-
ig koma þær saman I saumatíma við og við,
og selja svo á »bazar« það sem þær sauma,
kristniboðinu til styrktar. Pær kalla þenna
félagsskap sinn »Frækorn«. Ljóðin hér að ofan
hefir forstöðumaður kristniboðsstarfseminnar
þar nyrðra, herra Jóhannes Sigurðsson, ort
fyrir litlu smámeyjarnar.
Heimilið í rósagarðinum.
Barnasaga eftir Laura Fitinghoff.
[Frh.] Maja hljóp til móður sinnar
og- Augnayndi og Mjallhvít komu auð-
vitað á hælunum á henni.
»Mamma, ég er svo létt og glöð, rétt
eins og ég hefði vængi,« og svo vafði
hún móður sína örmum, og mamma
hennar hrýsti henni svo fast að sér, að
hún ætlaði varla að geta náð andanum,
og mátti það heyra á mæli hennar.
Pétur var nú í fyrstu reglulega mein-
legur að vanda. Hann fann nú upp á
því, að kalla Augnayndi »Sören«, eftir
karlinum, sem kom á morgni hverjum
með mjólkina frá prófastsgarðinum,
rétt eins og þau væru ekki svo ólík,
Augnayndi og' þessi ófríði, gamli maður!
»Er það máske ekki eðlilegt, að ég
líki þeim saman; bæði færa þau okkur
mjólk, er það ekki?« spurði Pétur.
»Ég skal að minnsta kosti sjá um, að
annað þeirra láti þig ekki hafa einn
einasta dropa af mjólk!« svaraði Maja
af sárum hug.
En hvað sem um þetta var eða ekki,
þá er það víst, að þegar þau komu út
á grundina, þar sem kofi viðarhöggv-
arans stóð, þar sem bera skyldi mál-
tíðina, þá varð það að samkomulagi
með þeim Pétri og Maju, að hún fékk
steikarpönnuna afhenta gegn því, að
Pétur fengi jafn mikla mjólk og aðrir.
Mamma þeirra stóð í kofanum og bjó
til kaffi, en Edvard var latur og leidd-
ist að tína rauðberin, og kom því og
bauðst til að hjálpa henni. Helzt vildi
hann bera á kaffiborðið, til þess að
geta við það tækifæri laumað upp í sig
fáeinum af litlu og góðu kökunum; en
öll hin börnin voru á víð og dreif úti í
skóginum. — Alstaðar urðu fyrir þeim
stór, dökkgræn svæði, alvaxin rauð-
berjalyngi; á greinunum héngu þungir,
dökkrauðir berjaklasar svo þétt, að sá,
sem tíndi, gat lagzt niður með ró og
spekt og fengið báða lófana fulla í einu
af fullsprottnum og fögrum berjum.
Þau þreyttust ekki að hlaupa úr ein-
um stað í annan. Pétur reif bæði fbll-
sprottin ber og grænjaxla af lynginu,
og í óðagotinu reif hann stundum blöð
með. Honum gekk þetta leikandi, svo
að hann fylti körfuna sína tvisvar, en
hin gátu ekki fylt sínar nema einu sinni.
Og' þegar hann var að ljúka við að fylla
körfuna í annað sinn, kom hann með þá
frétt, að kaffið væri tilbúið. Og þau
þustu öll til Péturs svo skyndilega, til