Ljósberinn - 16.09.1933, Blaðsíða 2
LJÓSBERINN
262
Lykil-myndin.
Uppi í Seljadal í Noregi er einkenni-
legt minnismerki, grafið í klett. Það er
mynd af lykli, krotuð í hamar, sem
stendur upp með háum fossi.
Þessi einkennilega mynd hefir staðið
þarna meira en heilan mannsaldur, að
því er kunnugir herma. Segir sagan,
að ung kona hafi mist einkason sinn
í fossinn. H-ann hafi farið þangað til að
veiða, en rasað á flúðunum og dottið
í ána. Móðirin, sem stóð heima á sel-
vellinum, heyrði neyðaróp drengsins og
hljóp til hans, en kom of seint. Straum-
urinn hafði hrifið piltinn með sér og
steypt honum fram af fossinum. Menn
komu úr grendinni og leituðu hans dög-
um saman, en hann fanst ekki. Hugðu
menn að líkið hefði fest milli steina í
árbotninum og ekki losnað þaðan.
Sem nærri má geta, varð sorg mikil
í selinu. Vesalings móðirin fór á hverj-
um degi út að ánni, sat þar og starði
út í fossinn. Hún hafði að vísu mikl-
um störfum að gegna í selinu, en gaf
sér þó góðan tíma til að sitja undir
hamrinum og horfa á hina votu gröf
sonar síns. Oftast nær var hún með
prjóna sína. Og á meðan hún sat þarna
og prjónaði, var hún að hugsa um
hann, sem hefir »lykla dauðans og Helj-
ar«.
Þessi orð Opinberunarbókarinnar (1,
18.) urðu henni til mikillar huggunar.
Fossinn skyldi ekki fá að halda fórn.
sinni. Konungur lífsins hafði unnið sig-
ur á dauðanum, með því að ganga sjálf-
ur í dauðann. Gegnum-stungnar hend-
urnar geta opnað hlið Heljar. Ha'nn hef-
ir sjálfur lyklana. En sigurinn á Gol-
gata nær lengra en það. Sigurvegarinn
mikli hefir líka lykla himnaríkis. Og
innan skams mun hann opna hliðið og
hrópa: Komið, blessuð börn Föður míns
og eignist ríkið, sem ykkur var fyrir-
búið frá upphafi veraldar.
Um þetta var hin syrgjandi móðir að
hugsa, og það varð henni til fullkom-
innar huggunar og sællar gleði. Og nú
óskaði hún að aðrir mættu koma auga
á það, sem varð henni til svo mikils
fagnaðar. Þess vegna tók hún til og
krotaði með lausa prjóninum lykilmynd
í bergið. Þessu hélt hún áfram í hvert
sinn, er hún kom út að ánni og sat und-
ir hamrinum með prjónana sína. Og um
haustið þegar hún flutti heim úr selinu,
var myndin fullgerð — greinileg lyk-
ilmynd í berginu, sem aldrei skyldi
verða afmáð.
- Reynum að líkjast þessari konu
í því, að hugsa sem oftast um það, sem
Jesús hefir gert fyrir okkur. Þá munu
hjörtu okkar fyllast fögnuði, og þá fer
okkur að langa til að gera eitthvað, sem
geti bent öðrum upp til hans, — eitt-
hvað varanlegt, sem ekki skolast burtu
þó að vatnsflóð belji og stormur blási.
Evg. Á. Jóli.