Ljósberinn - 16.09.1933, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
265
»Já, það datt mér í hug, litli vinur,«
svaraði skipstjóri henni.
»0g heyrðu, pabbi. Ég fann í einum
klefanum veikan háseta, og mig langar
til að hann verði fluttur í betri klefa.«
»En góða barn — « tók herra Lester
til máls.
»Talaðu nu ekki svona, pabbi minn,«
sagði litla stúlkan ismeygilega. »Pú
veizt, að það er afmælið mitt. Og bessi
veiki háseti er svo ungur, að hann getur
varla kallast maður. Og svo er hann
Ameríkumaður í tilbót.«
»Mér þykir bað vissulega mjög leið-
inlegt, Hildur mín,« svaraði Lester.
»Jæja, það er bezt, að bú komir með
mér til hans,« sagði Hildur litla og tók í
hönd föður síns.
»Ég ætla að koma líka,« sagði skip-
stjóri brosandi.
»Jón gamli varð steinhissa, er hann
sá gestina koma inn í klefann.
»Hvernig líður sjúklingnum yðar,
Jón minn?« spurði skipstjóri.
»Hvorki betur né ver, sýnist mér, en
læknirinn segir, að það gangi vel.«
Rétt í þessu kom læknirinn inn, en
nam staðar við dyrnar, er hann sá gest-
ina, er fyrir voru.
»Sjáðu, pabbi, þarna kemur læknir-
inn! Spurðu hann nú, hvort sjúklingn-
um muni ekki betra að vera í öðrum
klefa.«
Læknirinn leit á herra Lester og ypti
öxlum eins og hann vildi segja, að það
væri það auðvitað, en hann gæti ekki
séð, hvernig því yrði við komið.
»Halló!« kallaði nú sjúklingurinn.
»Slakið á línunni þarna! 0, pabbi, ég
gefst upp á þessu!«
Herra Lester hrökk við og náfölnaði.
»Komið hingað með ljósið!« sagði
hann — hikandi og óskýrmæltur. »Mig
langar til að sjá framan í hann!«
Jón gamli hlýddi og hr. Lester gekk
nær sjúklingnum og beygði sig yfir
hann.
»Það — það er hann!« kallaði hann
og reikaði aftur á bak og hné niður á
stól Jóns gamla.
Stundarkorn þagði hann, en svo leit
hann upp og sagði:
»Herra skipstjóri, þessi ungi maður
er sonur minn. Hann strauk heiman að,
þegar hann var fimtán ára. Pað var
mér að kenna — ég knúði hann til þess.
Ég var altof strangur við hann. Móð-
ir hans var nýdáin. Ég ætlaði að neyða
hann til að vinna í verzlun minni, en
hugur hans var allur við annað. Hann
var efni í góðan málara, en ég reyndi
að útrýma hjál honum lönguninni til
þess. Eg — ég hefi verið harður — og
ágjarn. En nú, er ég sé hann þarna,
vildi ég gjarna gefa helming eigna
minna, til þess að fá hann heilbrigðan
heim með mér.«
Veiki hásetinn var nú fluttur í rúm-
an og loftgóðan fyrsta-farrýmisklefa
og Jón gamli fékk skipun um að vera
hjá honum og gæta hans.
Hildur litla, sem ekki var nema
þriggja ára, þegar bróðir hennar fór að
heiman, átti fyrst ómögulegt með að
skilja, að ungi hápetinn væri bróðir
hennar. En þegar hann hrestist svo,
að hann þekti bæði hana og föður sinn,
þá varð enginn glaðari en Hildur lifla.
Hörðu drættirnir í andliti hr. Lest-
ers mýktust líka af gleði. »Harry,«
sagði hann ástúðlega og laut ofan að
syni sínum. »Nú verður þú að koma
með okkur heim og vera góður sonur
minn aftur. Og — og svo verðum við
að finna gamla málaradótið þitt, og
reyna að vinna upp tímann, sem við
höfum glatað.«
Drengurinn svaraði ekki, en lagði