Ljósberinn - 16.09.1933, Blaðsíða 6

LJÖSBERINN
266
hendurnar um háls föður síns og brosti
þakklátlega.
Nú er Harry frægur listamaður
heima í landi sínu, og fer nú ekki á
sjóinn nema að sumrinu, á fallegum
skemtibát, sem hann á sjálfur.
Jón gamli er hættur sjómensku og
hefir nú góða stöðu hjá hr. Lester.
En aldrei verður hann kátari, en
þegar hann fær að sigla með Harry.
Þá tala þeir saman um atburðina á
sjónum fyrir löngu síðan. Og það er
erfitt að segja, hvor þeirra er ánægðari.
Heimilið í rósagarðinum.
Barnasaga eftir Laura Fitinghoff.
9. KAPITULI.
Slysadagur.
Potturinn stóð yfir eldinum, og þar
sauð og vall í rauðberjunum. I miðjum
pottinum hrúguðust berin upp i háan
topp, sem allt af þrútnaði meir og meir;
síðast fanst börnunum strókur þessi líkj-
ast eldfjalli, sem væri að gjósa, sem
færði heila borg í kaf með hnigandi.
glóandi hraunleðju. Það var ótrúlega
áhrifamikil sjón! Þær Þyrí, Maja og
Matta stóðu og einblíndu ofan í pottinn.
Matta hélt á gríðarstórri sleif í hend-
inni, við búin að láta til sín taka, ef
eldgos kynni að verða, svo að hætta
væri á, að það spýttist út yfir eldavél-
ina; en frú Steiney var að skera gull-
eplahýoi og á meðan var hún að segja
þeim frá borgunum Herkúlanum, og
Pompei og Napólí og Vesúvíusi, eldfjall-
mu fræga.
Þa spyr Pétur:
. »Hafið þið heyrt, að einu sinni var
hundur, sem beit sjö ketti til bana?<<
Pétur var að koma inn með ákafa mikl-
um og varpaði frá sér tómri fötu. Hann
hafði farið út í fjósið með mat handa
grísnum, sem »Fótlaus« var nefndur.
»Hvað ertu að bulla? Nei, því trúi
ég ekki — það er ósköp að heyra slíkt,«
sögðu telpurnar sem einum munni.
»Jæja, ég hefi aldrei heyrt það held-
ur; en spyr sá» sem ekki veit.«
»Svei, Pétur,« sagði Maja til að setja
ofan í við hann, og var eins og það
kæmi flatt á hana, að 7 kettir væru
til á lífi. »Hvaðan hefir þú þessa lok-
leysu?«
»Gerðu svo vel að láta mig vera í
friði,« hrópaði Þyrí og gekk aftur á bak
því að Pétur kom með stækkunargler,
sem hann hafði illu heilli fyrir fjölskyld-
una fengið hjá Gústaf, og bar það fast
að eyranu á Þyrí.
»1 nafni vísindanna bið ég þig nú að
standa kyr,« hrópaði Pétur og þreif í
handlegginn á henni. »Ég ætla mér að
sjá, hvernig hlustargöng í eyra líta út,
þegar þau eru stækkuð þúsund sinnum.
»Hver ósköp eru að sjá þettak hrópaði
hann og hljóp mörg skref til baka,
»þetta er það ógeðslegasta, sem ég hefi
nokkurn tíma séð. Þú hefir svo stór
hlustargöng að glyrnurnar í henni
»Augnayndi« dygðu ekki til að troða
upp í þau. Hann færði nú glerið að
Maju. »Þú verður að halda höfðinu graf-
kyrru,« æpti hann til systur sinnar »ég
ætla að segja þér þá, sögu, að þínir
»gullnu lokkar«, sem Edvard var að
skrifa um á afmælisdaginn þinn, eru
nákvæmlega til að sjá, eins og þeir
væru gyltir höggormar.«
»Svei, Pétur, en hvað þú ert slæm-
ur strákur! Ég skal taka stækkunar-
glerið þitt við fyrsta tækifæri og kasta
því í brunninn; það er hvqrt sem er ekki
nema til ills eins. Á morgun situr þú
og snýr upp á lappirnar á þér til þess að
geta horft á skósólana þína gegnum
glerið í stað þess að taka sokkana þína
og skóna til að fara í þái í hendingskasti.