Ljósberinn - 16.09.1933, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
2Ö7
Og aldrei stagar þú í g'ötin á olnbog-
unum á þér eða á hnjánum, en það gerð-
ir þú þó stundum áður, áður en þau
urðu stærðargloppur; Nú situr þú bara
eins og klessa og glápir á þau í gegn um
þetta bannsett gler, eins og þau séu ekki
nógu stór án þess„«
»Ertu þá svo skilningssljó, að þú getir
ekki gripið, hve ég hefi mikla gleði af
glerinu? Ég sit og horfi á götin, og
þykir það svo leitt, eins og ég hefði orðið
»augnayndinu« þínu að bana, og frek-
lega það.«
»Já, þú ættir nú bara að ráðast í
það!« tautaði Maja.
»Og svo finnst mér, að gatið vera svo
stórt,« sagði Pétur enn, og beindi gler-
inu gegn systur sinni. »En þá set ég
það undir stækkunarglerið, og bux-
urnar verða hreint óhæfar, alveg' eins
og þær væru ofnar úr þráðarslitrum,
og þá skelfir mig sú hugsun, að þær séu
með öllu frá. En þegar ég tek glerið
burt, er gatið tiltölulega lítið á hinum
fínofnu buxum. Viltu lofa mér, Matta,
að skoða vitund nánar freknurnar á
nefinu á þér?«
Matta hló og sagði:
»Þú ert alveg ótækur, Pétur!« Rak
svo nefið í glerið, svo að það datt á
gólfið:
»Er Pétur litli þái í rifnum buxum?«
spurði frú Steiney, án þess að snúa sér
við.
»Nei, þær lágu heilar á stólnum mín-
um í morgun, mamma! Það vildi til í
morgun, þegar ég var að láta hænsnin
inn, aö ég varð að klifra upp eftir
»greifafrúnni«, sem við svo köllum.«
Og Pétur leit á móður sína með svo al-
varlegu og hryggu bragði, að engum gat
»Jæja, drengur minn,« sagði móðir
dottið slíkt í hug um hann.
hans ógn rólega. »Það er verst fyrir
þig sjálfan, því að nú verður þú að
ganga í bættum buxum.«
»Sjáið þér stóra sverðið, sem hún
mamma brúkar!« og brá glerinu yfir
hnífinn, sém mamma’ lians lagði frá sér
rétt í þessu.
Litlu stúlkurnar tóku nú ofan pottinn ;
með brennheitu berjamaukinu og settu
hann út öðrum megin við tröppuna. —;
Maja og' Þyrí gengu síðan út til að safna
eggjum, því að hænsnin voru að kvaka
fullum hálsi. Móðir þeirra bað Pétur að
skola af kartöflum til miðdegisVerðar.
Að því búnu opnaði hún dagstofuhurð-
ina til að sjá, hvað klukkan væri. Hún
var dálítið óróleg út af Jóhannesi, sem
farið hafði niður á vellina til að sækja
síðustu rauðberjakörfuna. Hjáleigu-
bóndinn hafð'i sótt allar körfurnar um
leið og hann fór inn í skóginn eftir eldi-
við, og sett þær á vellina við skógarjað-
arinn, og þangað sóttu svo börnin þær
smám saman. Nú var ekki nema ein
eftir, og Jóhannes hafði einmitt farið
að sækja hana.
»Ertu þreytt, mamma, eða leiðist þér
eitthvað?« spurði Matta. Hún var búin
að taka mjólkurfat'niður af hyllunni.
Veiddi húij rjómann fyrst ofan af, en
ætlaði síðan að sjóða graut úr mjólkinni.
Mamma hennar hafði sezt vio
saumaborðið.
»Nei, ég er ekki þreytt né leið af því,
en ég get ekki skilið, hvað orðið er af
Jóhannesi.«
»Þér finst Gústaf vera mesti ónota-
gepill, einkum við Jóhannes?« sagði
Matta.
»Ekki máske beinlínis það, en harður
samt og óþjáll. Mér finst svo þungt til
þess að hugsa, að hann hefir nú bráð
um verið hér alt sumarið út, og hefir
eigi breyzt hið minsta til batnaðar
allan þann tíma.«
»En hugsaðu þá til Þyrí,« sagði Matta
mömmu sinni til hughreystingar, um
leið og hún setti mjólkurpottinn yfir
eldinn. »Það er eins og hún sé alt önnur