Ljósberinn - 23.09.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
271
leynt okkur þessu og látið okkur halda,
að það væru rotturnar, sem hefðu bitið
kjúklingana til bana?«
»ó, mamma,« sagði Pétur, »ég var
í alt sumar búinn að óska mér, að ég
mætti eignast þetta gler. Eg þagði altaf
eins og steinn, þegar talað var um kjúk-
lingana; en þetta hefir gengið mér svo
nærri, að ég er búinn að einsetja mér
að skila honum glerinu aftur í dag og
segja þér síðan upp alla söguna. Og
hann skal fá það undir eins og hann
kemur heim.«
»Hvar er hann?« spurði móðir hans
með svo mikilli ákefð, að Pétur varð
lafhræddur.
»Hann fór með byssuna sína og gekk
út í skóginn, til að skjóta til marks.«
»Hafðu gætur á miðdegismatnum,
Matta, ég kem máske ekki undir eins
aftur,« sagði frú Steiney. Hún setti á
sig hattinn sinn stóra, og fór út á vell-
ina, að því er Möttu virtist.
Matta stóð nú aftur við eldavélina og
hrærði í pottunum. Hún var ögn
áhyggjufull í bragði og innan skams
fóru tárin að renna niður vangana.
Mamma hennar var hrygg, en hvers
vegna? Henni varð skyndilega bilt við
og svo skelkuð, að hún misti sleifina
niður á heita vélina. Pétur hafði sprott-
ið svo hart á fætur, að afhýddu baun-
irnar ultu niður veggsvalatröppuna og
í sama vetfangi rak hann upp hljóð og
siðan hræðilegt öskur, svo að nærri lá,
að blóðið ætlaði að storkna í æðum
Möttu.
Hún hentist út og sá Pétur, tryltan
af hræðslu og sársauka, dansa um á
fótunum, öllum útmökuðum í rauðberja-
mauki upp að knjám.
En hvað hafði komið honum til að
stökkva ofan í rauðberjapottinn með
brennheitu maukinu í — því að það
hafði hann gert, það duldist ekki.
»Pétur, ó, Pétur, — hættu að skæla
um stund — hvað á ég að gera, hvað
á ég til bragðs að taka,« æpti Matta.
Hún fór ósjálfrátt að færa hann úr
sokkum og skóm, en hann barðist um
og sparkaði í hana og' æpti, eins og hún
ætlaði að gera út af við hann.
I sama bili komu þær allar þjótandi,
Maja, Pyrí, móðir þeirra og Lena gamla.
Móðir þeirra varð náföl og sem steini
lostin. —
»Og þetta að auki,« sagði hún með
sjálfri sér, en síðan sagði hún: »Matta,
hlauptu niður á fátækrahælið og bið þú
hann Hinrik undir eins, — hann er fljót-
astur á fæti — að hlaupa til prófastsins
og biðja um lyf við brunasárum — og«
— hún ætlaði varla að koma upp orð-
unum — »bið þú læknirinn að koma
til deyjandi drengs.« —
Síðustu orðin létu í eyrum sem örviln-
unaróp.
»Mamma, þú mátt ekki deyja frá
okkur,« æptu Matta og Maja, báðar al-
veg tryltar af hræðslu.
»Hlauptu!« skipaði móðir þeirra, og
hratt þeim næstum frá sér. »Það er
Jóhannes, sem hér er um að ræða, ég
er búin að bera hann heim — hann
hefir verið særður — skotinn. — Maja,
þú verður að merja hráar kartöflur, —
þú hefir fyrri átt við brunasár, —
vertu stiltur, Pétur, þær Þyrí og Maja
hjálpa þér.«
Meðan hún var að tala, hafði hún sem
snarast klætt drenginn úr báðum sokk-
unum. Fótleggir og fætur voru allir
hlaupnir upp með brunablöðrum. Það
fór hrollur um móður hans. »Veslings
drengurinn, vertu hraustur og hugaður,
ég verð að fara frá þér til Jóhannesar.«
»Já, farðu bara, mamma,« stundi Pét-
ur, »ó, en það er svo sárt. Ég sá þig
koma með hann, og svo ætlaði ég að
stökkva út og hjálpa þér — ó, ó, og
svo datt ég í pottinnk