Ljósberinn - 07.10.1933, Blaðsíða 4

280
LJÖSBERINN
Til afa.
Þú varst gjöf frd Guði
góðum, afi kær!
Þig skal muna, muna,
meðan hjartað slær.
Orð pín aldrei gleymast
elskulega hlý.
Vögguvísur þínar
vaka hrjósti í.
Hljóp ég, elsku afi,
upp í faðminn þinn,
hönd um háls þér lagði,
höfuð þér við kinn.
Þá var kyst á kollinn,
hJappað vangann á.
En hve hlítt þú brostir,
bezti afi, þá. B. J.
Yið viturn ----
Við vitum, hvert skal halda,
vor hjálpari’ á undan fer
og yfir torfærur allar
á arnarvœngjum oss' her.
Við vitum, að Guð er góður,
gætum sem hezt að því —
sem borgin í faðmi fjalla
við faðmi hans hvilum í.
Hann segir nú: »Óttist eigi,
þótt andviðrin blási hörð,
ég berst fyrir yður, ekkert
að óttast er, litla hjörð, B. J,
Heimilið i rósagarðinum.
Barnasaga eftir Laura Fitinglioff.
»Það þarf ekki að bera götin þarna
undir stækkunargler til að sjá þau,«
sagði hann veikum rómi og brosti lítið
eitt við.
»Þú ert elskuleg hetja, Guð blessi þig,
drengur minn,« hvíslaði, móðir hans ögn
ástúðlega að honum, og laut niður að
honum. Nú lá hann í stóra rúminu, þar
sem Maja hafði áður verið. Lofther-
bergið var nú alveg autt, og þar áttu
stúlkurnar að sofa saman. Matta og
Maja áttu að hjálpa mömmu sinni
til skiftis og hjúkra Pétri á nóttunni.
TIUNDI KAPITULI.
Voðaskot?
Allan þann daginn, sem slysið varð,
sást ekki til ferða Gústafs, og enginn
saknaði hans, enda þótt líklegt, að allir
hafi haft hann í huga.
Övildarhugurinn, sem Gústaf lagði á
Jóhannes, fór vaxandi dag frá degi. I
augum hans var Jóhannes ekki annað
en veslings kveif, sem aldrei þyrði að
bera blak af sér; hann væri alltaf að
»kjánast við skepnurnar« og »vinna
kvenfólksverk« og væri sí og æ að
»leika dýrling«, og ynni sér það ein-
göngu til »hróss«, að fara á fætur kl.
4 á morgnana, og færi þá að þylja lat-
ínu, og það hálfhátt, svo Gústaf, sem
hafði verið að lesa endirinn af sögunni
»Rauða herbergið« langt fram á nótt,
truflaðist í lestrinum og bað hann að
fara norður og niður. En ekkert sárn-
aði þó Gústaf meira en það, þegar Jó-
hannesi barst þessi heiðarlega ósk hans
til eyrna, þá leit hann upp úr bókinni
og gekk út, hægt og hógværlega. En
þetta varð til þess, að Gústaf kom varla
dúr á auga allan morguninn!! Hann
spratt þá fram úr rúminu, ragnandi af