Ljósberinn - 14.10.1933, Blaðsíða 4

288
LJÖSBERINN
0 «•••••
«••••• «••••••••
......... ..••.. *..* _.••*....-'í «■>' * •:
SÖGURNAR
HENNAR MÖMMU
• Undranálin.
...0"
»»•' A 'tflH® ••<>•••••'
Einu sinni var fallegur og góður
kóngsson, sem átti að taka við stóru ríki
eftir föður sinn, sem var dáinn. Og
móðir hans, sem var mjög vitur og
hyggin kona, hugsaði eitthvað á þessa
leið:
»Sonur minn er bæði drengur góður,
fríður sýnum og á að taka við víðlendu
konungsríki. Allar kóngsdætur munu
vilja verða drotningar hans. Hvernig á
ég nú að fara að því, að velja hina
réttu, sem bæði er góð og göfuglynd
stúlka? «
Hún gekk þá á fund gamallar konu,
sem var völvuættar, og spurði hana
ráða. Konan tók upp hjá sér undur-
fallega knipplingaslæðu, fékk drotningu
hana og mælti:
»Fá þú syni þínum slæðu þessa, og
í hvert skifti, sem hann hittir kóngs-
dóttur, sem honum fellur vel í geð, þá
á hann að fá henni slæðuna. I einu
horninu er hún biluð, og sú, sem getur
gert við það, svo vel, að ekki sjáist
annað en að það hafi altaf heilt verið,
hún er hið rétta konuefni hans.«
Drotning fékk nú syni sínum slæð-
una, og sagði honum fyrirmæli gömlu
konunnar. Lofaði hann að gera sem
fyrir hann væri lagt.
Kóngsson fór nú víða un lönd, og
margar hitti hann kóngsdæturnar,
greifadætur og dætur hinna almennu
borgara,og þær voru ósköp blíðar og
fríðar og góðlegar margar, en engin gat
saumað saman rifuna á knipplingaslæð-
unni.
Nú víkur sögunni til Vesturlanda. —
Þar var á þessum tímum uppi ríkiskona
ein, sem átti tvær fallegar dætur, sem
orð fór af um öll lönd fyrir 'fegurðar
sakir og kvenkosta allra. Hún átti líka
stjúpdóttur eina, er Rósella hét. Var
hún fögur mær, en þess gætti lítt,
því hennar hlutskifti var það, að hafa
hússtörf öll á hendi, og þjóna stjúpu
sinn: og stjúpsystrum til borðs og sæng-
ur, og hún var bláfátæk. Hún var oft
ósköp þreytt, því hún þurfti að vakna
snemma á morgnana, og fékk ekki að
fara að sofa fyr en öll húsverk voru
búin og alt stjan við þær mæðgur.
Einn fagran sumardag sat Rosella úti
í lystigarðinum og var að keppast við
að ljúka saumi að spánnýjum silkikjól,
sem önnur systranna átti að skrýðast í.
Nú stóð mikið til. Kóngsson frá fram-
andi landi var kominn til landsins, og
var að leita sér að konuefni. Og nú var
því tjaldað, sem til var, og hver um sig
þóttist viss um að hún yrði sú ham-
ingjusama.
Rétt í þeim svifum, er þær mæðgur
voru að leggja af stað til móts við kóngs-
son, kom gömul farandkona heim að
húsinu, en er stjúpa Rósellu sá til ferða
hennar, opnaði hún strax gluggann og
kallaði út til hennar, og bað hana að
hafa sig á brott, því þar ættu engar
flökkukindur athvarf.
Gamla konan flýtti sér í burtu, en er
hinar drambsömu konur voru farnar,
þá kom hún aftur heim að húsinu, og'
settist við hlið Rósellu, sem sat í garð-