Ljósberinn - 14.10.1933, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
289
inum og horfði á eftir hinum skraut-
lega vagni, sem var að hverfa yzt við
sjóndeildarhringinn.
»PÚ vilt víst ekki vera svo góð, að
gera við kjólgarminn minn?« mælti
gamla konan ógn blíðlega. »Ég reif hann
í skógarrunna hérna skammt frá.«
Rósella hugsaði sig ekki lengi um.
Hún tók nál og spotta og saumaði sam-
an rifuna á kjólnum, svo vel, að varla
sást missmíði á honum. Hún skeggræddi
um alla heima og geima við gömlu
konuna. og gaf henni allan kvöldmat-
inn sinn áður en hún fór. Svo var hún
sjálf svöng, er hún sofnaði, en glöð yfir
að hafa getað glatt gömlu konuna.
Þegar gamla konan hafði þakkað Rós-
ellu ósköp vel fyrir allan velgerning,
þá tók hún upp úr vasa sínum ofurlitla
öskju, gaf henni og mælti:
»Þessa öskju þiggur þú sem ofurlít-
inn þakklætisvott frá mér.«
Rósella opnaði öskjuna. I henni lá
ákaflega fín nál og þráður með, en hann
var svo smár sem köngullóargörn.
Hún stakk niður hjá sér öskjunni, og
hugði að hagnýta sér nálina og þráðinn,
er tækifæri byðist.
Á meðan þessu fór fram, voru systur
hennar að dansa við hinn fríða kóngs-
son, og hugfanginn varð hann af yndis-
leik þeirra. Þær báðu hann heimsækja
sig næsta dag, og gerði hann það, og
þá var nú heldur en ekki uppi fótur og
fit á heimili hinnar ríku konu, og ves-
lings Rósella var þreytt daginn þann.
Kom kóngsson nú með slæðuna og inti
eftir, hvort önnur hvor þeirra myndi
geta saumað saman rifuna, svo sem
minst beri á misfellum.
Frúin hrósaði dætrum sínum á hvert
reipi og var ekki mikið hrædd um að
þær gætu ekki gert slíkt smáræði. En
einhvern veginn fór það nú svo, að eftir
því sem þær spreyttu sig meira á
saumaskapnum, því ver leit slæðan út,
og bað kóngssonur þær hætta, því ella
myndi slæðan eyðileggjast alveg.
Þá stakk frúin upp á því, að máske
gæti Rósella gert við slæðuna. Hún
vissi nefnilega ekkert um það, að kóngs-
son ætlaði að giftast þeirri stúlku, sem
gæti gert við slæðuna. Hún hélt bara, að
þetta væri einhver minningargripur,
sem honum þætti vænt um, eða að hún
ætti að verða brúðarslæða.
Svo var kallað á Rósellu. Og er kóngs-
leit hana — í vinnufötum sínum •— sá
hann þó þegar, að hún var enn fríðari
en stjúpsystur hennar.
Hún tók nú upp úr öskju sinni nálina
og þráðinn, sem förukonan hafði gefið
henni, og fór að gera við slæðuna. En
það brá svo undarlega við, að líkast var
sem nálin gerði alt sjálfkrafa. Og að
lítilli stundu liðinni afhenti hún kóngs-
syni slæðuna, og var þá svo vel við
hana gert, að ekki var hægt að sjá á
henni nokkra missmíði.
Þá mælti kóngsson:
»Þú ert brúðarefni mitt og engin önn-
ur — ef þú vilt giftast mér.« — Og svo
sagði hann upp alla sögu um slæðuna.
Þá sá Rósella, að gamla konan hafði
engin önnur verið en valvan góða, sem
fengið hafði kóngssyni slæðuna í hend-
ur. Hún hafði sjálf verið að leita að
stúlku, sem væri hjartagóð og vildi
líkna hinum bágstöddu. Og þegar hún
var orðin þess fullviss, að Rósella væri
verðug þess að fá svo gott gjaforð, þá
gaf hún henni öskjuna með undranál-
inni í.
Rósella giftist hinum fríða og góða
kóngssyni, en stjúpa hennar og dæturn-
ar sátu eftir með sárt ennið og nöguðu
sig í handarbökin fyrir það, að hafa
ekki tekið vel á móti gömlu farand-
konunni.
Og nú eiga börnin, sem þetta æfin-
týri lesa, að finna það út, hvers vegna
hún Rosella varð svona hamingjusöm.