Ljósberinn - 14.10.1933, Blaðsíða 8
LJÖSBERINN
292
sagði móðir hennar og dró hana með
ákefð að sér, en slepti henni þó óðara
aftur. »Heimskulegt er þetta af mér!
Vertu bara samferða hinum og Jóhann
á fátækrahælinu fer með ykkur.«
Jóhann þessi var vinnumaður á hæl-
inu og var reglulega hraustur og dug-
legur karl.
Pað var orðið mjög áliðið dags og
leitarmennirnir bjggu sig með skrið-
ljós. Pað var engin gleðiför þetta, þótt
Eðvarð gerði alt, sem hann gat, til að
hughreysta þær Maju og Pyrí. Pyrí
gekk við hliðina á Eðvarð nauðug og
viljug og í hvert skifti, sem hún ætlaði
að fara að »beygja skeifu«, eins og hann
kallaði það, þá kleip hann í handlegg-
inn á henni og bað hana að steinþegja
og hætta öllum skælum. Hann leiddi
hana á sama hátt og með sama svip og
óstýrilátt tryppi ætti í hlut, sem hann
ætti að teyma. Hún var heldur alls ekki
ósvipuð slíkri skepnu, staðri, prjónandi
óhemju.
Pessi för var ærið ólík hinni síðustu,
sem hún hafði farið berjadaginn! Þá
hafði sólin skinið og tréin sýnst fjör-
legri, já, þá var eins og hvert grasstrá
kinkaði og veifaði til þeirra. Sólin skein
að vísu núna, en svo alvarlega og sorg-
lega, að hún fór alls ekki með þeim inn
í skóginn með skini sínu; þar var svo
dimt og skuggalegt og hljótt. Pað rask-
aði ekkert hinum djúpa friði skógarins,
og þau gengu þegjandi upp að litlu
skógartjörnunum, sem vegurinn lá fram
hjá og þar sem kotbóndinn hafði tekið
raðberjakörfuna af vagninum.
Eðvarð dró Pyrí 'með sér og hljóp yfir
gjótuna til að vitja um andarhreiðrið í
sefinu. Pá rak hann upp hljóð.
Hann hafði að sönnu verið við því
búinn, sem hann mundi hitta þar fyrir;
en þegar hann tók upp byssu Gústafs,
þá fölnaði hann upp, hann hafði bein-
línis hrasað um hana.
Þyrí sló höndum fyrir andlit sér og
fór að hágráta, svo að öll hennar tár
og skælur áður, urðu sem ekkert saman-
borið við þennan grát. Og nú tóku þær
Maja og Ebba undir með henni en Eð-
varð gat ekki fundið nokkurt orð þeim
til huggunar. Og hvernig átti hann líka
að geta það, því óumræðileg ógn og
skelling kom yfir hann sjálfan, þegar
hann sá það vopn, sem ef til vill hefði
svift Jóhannes lífi.
»En það illdýri!« kallaði Jóhann upp
og þreif byssuna úr skjálfandi höndun-
um á Eðvarð. »En hvað berst strákbein-
ið fyrir nú? Sko, þarna má sjá sporin
hans — hann hefir troðið þarna niður
burknana. Jæja, hann hefir þá hlaupið
í þessa áttina og farið hratt yfir, það sé
ég. Ég'.hygg að hann hafi haft það hið
innra meö sér, sem rak hann áfram —
vond samvizka eltir ákafar en ban-
hungraður blóðhundur. — Svona, svona,
góða Maja, þú mátt ekki gráta úr þér
stóru augun þín. Margur getur mist fót
og hönd og þó haldið lífi, alt til þess
er hann er hundrað ‘ára. Maður ætti
aðeins að hugsa um þann útlimanna,
sem eftir er, en aldrei um þann, sem
mistur er, það er eina ráðið til þess að
maður gleymi því, sem mist er. ö, sá
óþokkadrengurk
Hann lagði byssuna við veginn, laut
niður og tók Maju á handlegg sér og
svo hélt hann eitthvað út í bláinn en
sá nú engin deili framar til ferða Gúst-
afs. Frh.
Misskllningur.
L æ k n i r : »Hafið þér nú fylgt ráðinu, sem
ég gaf yður, að drekka vatn klukkutíma á
undan hverri máltíð?«
Sjúklingur: »Ég reyndi það, en mér
var það ómögulegt, Þegar ég var búinn að
drekka í tíu mínútur, þá var ég orðinn svo
uppþemdur að ég varð að hætta.«
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.