Ljósberinn - 01.01.1941, Blaðsíða 6

6
t JÖSBERÍNN
er og hérna finn ég borgina á landabréf-
inu. En það er víst óravegur. Hvað verð
ég lengi að ganga þangað?«
»Þú getur bara mælt það á landabréf-
inu«, sagði Landafræðin. Það stendur
mælikvarði við hliðina á því«.
»En þá verð ég víst að hjálpa þér til
að reikna það«, sagði Reikingsbókin.
»Ég þakka þér margfaldlega, þið eruð
reglulega vel að ykkur allar þrjár, svo
hjálpsamar sem þið eruð við mig«, sagði
maðurinn. »Ég skil ekki, hvernig ég ætti
að komast af án ykkar hjálpar«.
Og svo reiknaðist hanum, að hann myndi
þurfa sjö tíma til að ganga til borgarinn-
ar. Hann missti alveg kjarkinn, er hann
hugsaði út í það og tók að barma sér yf-
ir því.
ȃg er svo svangur og nestispokinn tom-
ur. Ég hefi ekki þrótt til að ganga svo
langt«.
»Flettu upp í mér!« sagði Náttúrufræð-
irr. »Ég gel sagt þér frá ætum rótum og
berjum og öðru þess ko.nar«.
»Og ég get sýnt þér á landabréfinu mínu,
h,var þú getur fundið ber, hvar þau vaxa«,
sagði Landafræðin. »Ég veit líka, hvar
þær ár eru og vötn, þar sem þú getur veitt
fiska, og fengið þér að drekka«.
»Pá ættir þú að fylla bakpokann þinn af
berjum ag fara til borgarinnar og selja
þau«, sagði Reikningsbókin. Ég get hjálp-
að þér til að reikna út, hvað mikið þú
getur grætt á þeirri sölu. Ég skal líka
reikna fyrir þig hvernig þú getir sem fljót-
ast komist til borgarinnar. Því að þú mátt
ekki taka á þig stóra króka, þá kemst þú
ekki þangað fyrr en í kvöld«.
»En hvað þið eruð hjálpsamar, ó, sú
býsn! En hve ég get lært mikið af ykkur
öllum þremur, það er undarlegt, að út í
þetta hugsaði ég ekki, þegar ég gekk í
skóla. Það lá nærri að ég nenti ekki að lesa
ykkur; ég vildi þá helzt að þið væruð ekki
til. Nú skil ég, hvað ég hefi verið heimsk-
ur. En segið þið mér: Hver er það sem
kemur hlaupandi þarna með rykið fjúk-
andi um eyru sér —«
»Já, hver getur það verið?« sagði Landa-
fræðin.
»Svei mér, ef það er ekki Stafrófskver-
ið«, hrópaði Náttúrufræðin upp yfír sig.
»Jú, víst er það bæklingur sá«, sagði
Reikningsbókin. »Þess konar aulabarna er
engin leið að gæta. Það er á hælunum á
okkur hvar sem við förum. og gerir ekki
edns eyris gagn«.
»Já, það er ég kallaði Stafrófskverið til
þeirra, þegar þaö kom svo nærri, að þær
gátu heyrt það. Það stcð á öndinni af mæði,
svo hafði það hlaupið hart. »Það var nú
aðeins' þetta, sem ég vildi hafa sagt ykk-1
ur, og Mannkynssagan er mér samdóma
um, það — þess vegna kem ég hlaupandi.
á eftir ykkur í einum spretti: Ég vildi
einungis segja það, að þið eruð allar ósköp-
in öll nytsamar; en ef ég heföi ekki verið,
ef ég hefði ekki kennt mönnum að lesa,
þá — já, þá væri engin leið aö því fyrir
nokkurn mann að læra nokkuð af ykkur.
Án mín gætuð þið alveg eins farið heim
og lagt ykkur fyrir«, sagði Stafrófskverið
að lokum.. »Þá getum við víst með sanni
sagt, að við séum jafnnytsamar allar
saman«.
Þessum arðum gátu hinar engu svarað,
því að það var hverju orði sannara, sem
Stafi'ófskverið sagði.