Ljósberinn - 01.01.1941, Blaðsíða 9

L JÖSBERINN
9
»Ég- var einu sinni á ferð til Pramanda
í Norður-Grikklandi, nálægt landamærum
Albaníu. Leið m.ín lá í gegnum þykkan
skóg stóran. Eftir mjóui einstigi var að
fara, og ég gekk hraðan, mig langaði til
að finna einhvern góðan stað, þar sem ég
gæti borðað og hvílt mig, því ég var bæði
svangur og þreyttur. Er ég hafði gengið
ekki all-langt bar mig að þar sem var tré
eitt mikið, og hjá því vall, fram. hið tær-
asta uppsprettuvatn. Auðvitað valdi ég
þarna áningarstað.
Eg tók úr malisekk mínum brauð og
geitarmjólkurost og snæddi með beztu
lyst, fékk mér síðan að drekka h,ið sval-
andi lindarvatn og hresstist veh — Síðan
lagði ég m.ig tii hvildar í dúnmjúkt grasið
og sofnaði vært.
Ekki vissi ég hvað ég' hafði lengi sofið,
er ég vaknaði við það, að ég he.yrði þungt
fótatak nærri mér. Ég nuddaði stýrurnar
úr augunum og iitaðist um. öá ég þá að
hjá mér stóð hár maður vexti, all-mikil-
úðlegui'. Hann var í svörtum kufli, og hckk
hnífur við belti hans, en stóran staf hafði
hann í hendi. Ekki leit hann sem. frýni-
legast út og eitthvað mumlaði í honum,
átti það víst að þýða »góðan dag'« eða eitt-
hvað siíkt. Hann fékk sér að drekka úr
lindinni og settist svo hjá mér.
Ég var þess fullviss, að eitthvað 'ekki
gott bjó undir þessu framferði hans og
ég var við öllu búinn.
Eg tók bók úr jakkavasa. mínum og
spurði hann, hvort ég ætti ekki að lesa
eitthvað skemmtiiegt úr henni fyrir hann.
Hann jánkaði því. Svo fór ég að lesa fyrir
hann úr bókinni, sem var Nýjatestament-
ið mitt. Ég las úr Lúkasarguðspjalli 23.
kapítula. og lagði sérstaka áherzlu á 42.
og 43. versin, þar sem talað er um orð
ræningjans á krossinum og svar Jesú: »1
dag skaltu vera með mér í Paradís.«. Er ég'
hafði lokið lestri kapítulans, leit ég til
mannsins. Mikil breyting var nú oiröin,
hið illúðlega var horfið úr svip hans, en
það var sem sársaukakenndir drættir væru
komnir í þess stað í andlit hans. Hann vék
sér a.ð mér og spurði mig, hvort nokkur
von myndi vera fyrir sig. Hann væri ræn-
ingi, sem. mikið illt hefði aðhafst. Hvort
Guð myndi vilja, vera sér náðugur.
Ég benti honum enn á ný á orð Jesú
til ræningjans á krossinum og sagði hon-
um, að Jesú. hefði dáið fyrir syndir allra
manna, líka hans. Hann dró andann létt-
ara og mælti:
»Mikið illt hefi ég aðhafst. Með þess-
um knifi hefi ég' úthelt blóði meðbræðra
minna og rænt þá. En nú skal þessu vera
lokið. Þegar ég kom. hingað, hafði ég illt í
huga. Ég ætlaði að ræna þig, og máske
drepa. Ég befi aldrei heyrt svo undursam-
leg og sityrkjandi orð, eins’tíg þú nú hefir
lesið fyrir mig um, að Jesús Kristur vill
frelsa alla syndara og einnig nvkj«,
Hann bað mig að gefa sér Nýjatesta-
menti og það gerði ég með gleði. Hann
sagðist nú vera, ákveðinn í að byrja, nýtt
líf, með Drottins hjálp o.g sagðist allt sitt
líf myndi daglega flytja bænina: »Herra,
minnstu mín, þegar þú kemur í ríki þitt«.
Svo skildu þeir sem beztu. vinir, bók-
salinn og ræninginn. Báðir lofuðu þeir
Guð og þökkuðu honum fyrir það, að hann
hafði látið fundum þeirra bera þarna
saman.
KÆRLEIKI JESÚ.
Einu sinni var gamall maður spurður:
»Góði gamli vinur, elskar þú Jesú?« Þá
lék bros um gamla, hrukkótta andlitid á
honum og hann tók í hönd spyrjanda og
sagði:
»Já, ég elska Jesúm, en ég veit annað,
sem. er enn þá betra«.
»PIvað er það?« spurði hinn.
»Það er það, að Jesús elskar mig«, svar-
aði gamli maðurinn.
»Vér elskum, af því að hann elskaði oss
að fyrra bragði«. (1. Jóh. 4, 19).