Ljósberinn - 01.01.1941, Blaðsíða 11

LJÖSBERINN
11
Piltnr eda stnlka
Sknldsaga eftir E. Fcnniore
FYRSTI KAFLI.
Margrét og Elsa stóðu inni í borðstof-
unni við dyrnar, sem lágu inn í herbergi
föður þeirra. Elsa stóð álút cg hleraði, eins
og hún bezt gat. Hún var áköf og full af
eftirvæntingu og hélt fast í höndina á
Margréti. Innan úr herbergi læknisins
heyrðu þær málróm bróður síns, sem tal-'
aði slitrótt og hikandi, en faðir þeirra var
hámæltur og reiður. Bang læknir reidd-
ist sjaldan, en þegar svo vildi til varð
hann líka svo reiður, að um munaði. Báð-
ar systurnar voru því alvarlega skelkaðar.
Eftir liðugan stundarfjórðung, sem
systrunum báðum virtist eilífðin öll, var
hurðinni allt í einu þeytt upp, svo að syst-
urnar hrukku hvor til sinnar hliðar. Bróð-
ir þeirra kom þjótandi út, æstur og
þrjózkulegur á svipinn, og hurðinni var
skellt hart aftur rétt á hæla honum..
»Komið þið með mér inn á mitt herbergi,
þá skal ég segja ykkur nokkuð«, sagði
hann í hálfum hljóðum.
»Hvers vegna eigum við endilega að fara
inn til þín?« spurði Margrét, er þau voru
komin inn í dagstofuna.
»Af því ég er settur í stofufangelsi«,
sagði Stígur, þungur á svipinn, »í allan
eftirmiðdag, hvernig lízt ykkur á það?
Haldið þið kannske, að það sé skemmti-
Iegt?«
»Veslingurinn!« sagði Elsa í vorkunnar-
róm.
»0g þú sem áttir að leika tennis við
Bergers-piltana!« sagði Margrét.
»Já, einmitt. Eg var einmitt búinn að
lofa Hinrik Berger að leika m.eð honum
í eftirmiðdag á móti Friðriksens-bjálfun-
um, sem ímynda sér, að enginn annar en
þeir séu nokkurs nýtir í tennis. Þegar ég
kem nú ekki, þá heldur Iíinrik, að ég sé
hreinasti bullukollur, og Friðriksens-peyj-
arnir halda, að ég sé smeykur við þá, —
því að þeir slógu okk'ur illilega í fyrradag,
en það var ekkert annað en slympilukka«.
»En gætirðu ekki heldur fengið að s.itja
í stofufangelsi á morgun«, greip Elsa fram
í, »ef þú byðist til að sitja inni allan dag-
inn?«
»Bull og vitleysa, pabbi er alveg æfur.
Það mætti ætla, að hann ímyndaði sér,
að ég hefði skipað boltanum að brjóta
gluggarúðuna hans. Bannsetta rúðuna —
hver getur verið að hugsa um það, hvert
boltarnir þeytast, þegar maður er orðinn
ákafur í leiknum?«
»Þetta er nú önnur rúðan, sem þú hefir
brotið þessa viku«, sagði Margrét, »og það
eru allt af rúður pabbá, sem verða fyrir
því«.
»Já, hvers vegna þurfa hans rúður endi-
lega að snúa út að tennisvellinum? Hann
gæti útbúið sér herbergi annars staðar«.
»Bull!« sagði Margrét stutt í spuna, »og
þú ættir að geta skilið, að þegar hann sit-
ur við vinnu sína, þá er það annað en
gaman að fá, hvenær s.em er, tennisbolta
beint í nefið og glerbrot fjúkandi fram-