Ljósberinn - 01.01.1941, Blaðsíða 13

LJÓSBERINN
13
því að tvíburarnir klög'uðu aldri hvort
annað.
Til viðbótar við allt hitt var svo það,
að þau greiddu hár sitt á sama hátt bæði.
Elsa hafði sárbænt um að m.ega hafa
drengjakoll, eins og hún var vön frá fyrstu
bernskuárum sínum. En Emma frænka,
sem stjórnaði heimili mágs síns,- hafði nú
strengt þess heit, að frá tólfta afmælis-
degi s.ínum skyldi Elsa láta hárið vaxa, svo
að hún upp frá því gæti litið út á koliin-
um eins og »aðra,r smástúlkur«. En um
þessar m.undir hékk hár hennar í óstýri-
látum lokkum um höfuðið alveg eins og
á bróður hennar.
Emma frænka bar mikla umhyggju fyx--
ir börnunum.. Hún gætti þess vel, að þau
fengju ríkulegt og hollt. matarhæfi, ao þau
væru vel klædd. og gætu skemmt sér öðru
hvoru — en annars var hún alls ekki gef-
in fyrir börn. Emma frænka varð að sinna
líknai'- og velgerðaíélögum sínum og fund-
um þeirra, og þar eð faðir barnanna, Bang
læknir, hafði miklum störfum að sinna,
urðu börnin að leika all mikið lausum hala.
Venjulega kcim þeim vel s,aman, en tví-
burarnir höfðu ætíð fulla pokana af alls
konar hrekkjabrögðum, sem öðru hvoru
gátu orðið all svæsin. Þótt þau hnakkrif-
ust oft og tíðum hvort við annað, voru þau
samt sem áður óaðskiljanleg og allt af
samtaka, er eitthvert »has átti að gera«.
Ef til vill mátti segja, að eigi myndi hafa
sakað, þótt þau væru dálítið hlýðnari —
eins og einn fullorðinn kunningi þeirra
komst einu sinni að orði. Þau voru allt of
miklir fjörkálfar til þess að geta verið »góð
börn«, en þó voru brellur þeirra og hrekkja-
brögð aldrei nein strákapör, og það kom
afar sjaldan fyrir, að faðir þeirra þyrfti
að taka alvarlega í taumana.
Margrét var tveim árum. eldri en hin
systkinin. Hún var þeirra laglegust, brún-
eygð og jarphærð. Það kom stundum fyr-
ir, að hún tæki hlutverk »eldri systur-
innar« helzt til alvarlega, en það fór henni
samt vel, og fulloi’ðna fólkið brosti að
henni, er það af tilviljun varð þessa vart.
Stígur og Elsa hlustuðu góðlátlega á heil-
ræði hennar og alvarlegar áminningar, en
óðara er hún sneri baki við þeinx, sigldu.
þau sinn eigin sjó' cg skeyttu ekkert um
fortölur systur sinnar.
Elsa í’oðnaði af gleði, er bróðir hennar
s.agði þessi hrósyrði u.m, hana, því að hana
langaði til einskis frekar en að líkjast
bróður sínum og félögum hans.
»Já, ég neld nú líka, að þetta sé ekki
svo vitlaus hugmynd«, sagði hún hreykin,
»það er rétt aðeins, að Gréta getur þekkt
okkur sundur, ef hún sér bara höfuðin á
okkur, og við höldum teppi upp að höku.
En þú verður að koma eins fljótt aftur,
og þú mögulega getur, Stígur!«
»Þið getið verið viss um, að þetta tekst
ekki«, sagði Margi’ét. kvíðin.
í sarna vetíangi var kallað á Margréti
og Elsu inn til að boi’ða.
»Nú gleypi ég í mig matinn«, hvíslaði
Eisa, urn leið og hún fór á eftir systur
s;inni út úr hei’bergi Stígs, »og svo kem
ég aftur og’ fer í fötin þín. Eg skal bioja
Maríu, að senda, þér heilt matarh.lass«.
Skömmu síðar kom. María inn með mat
»fangans«.
»Þet,ta er dálaglegt, Stígur!« sagði hún,
um leið og hún setti matinn á borðið. »En
að þú skulir ekki skammast þín fyrir að
vera settur í skammarkrók, svona stór
strákur!«
María annaðist börnin venjulega af nxik-
illi umhyggju Oig nákvæmni, en hún vai’
ekki hrifin af öllum brellum. þeirra,
sem öðru hvoru bitnuðu á henni sjálfri.
Sam.t sem áður bar hún oft í bætifláka
fyrir þau eftir beztu getu, þegar einhverja
hættu bar að höndum.
»Hja — hvað er um það að segja, María«,
sagði Stígur borginmannlega. »Nú er ann-
að hvort að hrökkva eða stökkva, úr því
sem komið er!«
»Þú ert heldur en ekki mu.nnhvatur«,
sagði María, um leið og hún lagði hnífa-