Ljósberinn - 01.03.1941, Blaðsíða 3

iJesús kyrrir vind og sjó.
Stundum hljóp Pétur á kveldin niður
í fjörui. skömmu áður en hann fór að hátta,
til þess að horfa á fiskimennina undirbúa
næturveiðarnar. Fyrst settu þeir bátana
niður í f jöruborð, létu svo í þá hina löngu
netastranga, árarnar og stýr'ð. Pessu næs,t
ýttu þeir á flpt í grunnsævinu og fóru upp
í bátana. •— Ei.tt kveld, þegar Pétur var
þarna, heyrði hann Jesúm segja við suma
af vinum sínum,.
»Við skulum fara yfir um«.
Því Jesús elskaði vatnið.. Hann kunni því
vel að finna svala goluna leika um andlit
sitt, Cig honum, leið vel, þegar báturinn sveif
upp á bylgjufjöllin og niður í bylgjudal-
ina. Hann hafði verið allan daginn með
mannf jöldanum og verið að kenna og lækna
þá, sem sjúkir voru. Nú ætlaði hann að
hvíla sig úti á vatninu í kveldsvalanum.
Fiskimennirnir urðu brátt ferðbúnir og
réru fram á vatnið, Jesús lá í skutnum
Oig hvíldi höfuð sitt á kodda. Hann er
þreyttur og fer víst að sofa«, hugsaði Pét-
ujr,, þarna sem hann stóð og horfði á eítir
bátnum, þangað til að hann var orðinn eins
og lítill depill í fjarska. Svo liljóp hann
heim, íor í rúmið og steinscfnaði.
Skyndilega vakngði hann við m,ikinn háv-
aða. Hann s.ettist upp í rúminu og hlust-
aði. Itegnið skall á þakinu eins og hellt
væri úr fötu og vindurinn hvein og öskraði.
»Nú hlýtur að vera voðalegt úti á vatn-
inu«, hugsaði Péþur. »Hvar skyldi Jesús
vera ,núna?« Vindurinn hélt áfram að öskra
noikkra hríð og vatnið streymdi niður. en
svo — allt í einu — datt allt í dúnalogn.
Og það hætti að rigna. öveðrið var liðið
hjá — og Pétur sofnaði aftur.
Næsta dag heyrði hann fiskimennina á
ströndinni segja frá ofviðrinu. Einn af
þeim hafði verið með Jesú í bátnum og
var að segja hinum söguna í öllum smá-
atriðum,
»Holskeflurnar gengui yfir bátinn«,
sagði fiskimaðurinn, »þangað til hann
fyllti og tók að byrja að sökkva •— en allt
af s,vaf Jesús. Seinast urðum við svo
hræddir, að við vöktum hann. Hann stóð
þá upp í bátnum og sagði: »Verði loign.
— En hvers vegna eruð þið svona hrædd-
ir?« En á meðan hann var að tala, hvarf
okkur allur ótti. Og veðrið lægði .— og
vatnið varð spegilslétt, og okkur veitti auo-
velt að komast yfir að hinni ströndinni«.
»Eg vissi, að Jesús myndi ekki verða
hræddur«, hugs,aði Pétur, þegar hann
heyrði þetta. »Jesús verður aldrei hrædd-
ujr«.
Og hácir öldur yfir skipið stíga,
og irm féll Jmlblár sjór á. borðm lág;
hann fyilti slcipið, sno þstð tók að síga
og sogast niðu-r’ í ógnardjúpa gjá.
Þá siglan féil, en brast í veikum böndmn,
og braka tók með gný í hverjmn st<af;
þá dauðans voði virtist fyrir höndum, —
en vært og blítt í skutn\u\m Jesús svaf.
Þá reis Jiarwi upp og hönd á hafið lagði
og' Jiastaði’ ótt á vind og báru’ í senn.
»(5 þeg þíi, vindur, lœg þig, sjór«, harni
sagði;
»hví svo þér skelfist, trúarveiku menn?«
Þá brá svo við á einu augabragði,
að allt varð kyrrt, er fyr á þönum stóð;
sig Jmeigðu byigjur, hávœr stormur þagði.
»Ö þeg þú, vindur, lœg þig, sjór«, hann
Já, jwitikur er hann, sem enn oss leiðir
mn hafrót lífs og mótlætinga dröfn,
sem stillir öldur, stormum lífsjm eyðir
og stýrir oss i sœla friðarhöfn!
(V. Br. Biblíuljóð).