Ljósberinn - 01.03.1941, Qupperneq 5

LJÓSBERIN N
25
bladinu, Og'svo vissi maður ekki einu sinni
hvort þau færu trúverðuglega með það.
Og svo reyndist þetta oftast nær leik-
ur, þegar til kcan, að læra að lesa hjá
gömlu læknisfrúnni. Hún var svo undur-
góð við þetta smáfólk, sem henni var trú-
að fyrir, og hún var svo skemmtileg. Hún
kunni öll kynstur af skemmtilegum sögum,
fyrst og- fremst í sam.bandi við stafa-óhræs-
in —, hvern um sig, og síðan um orðin og
hlutina, sem smámsaman varð svoi hægt
að búa til úr þeim.
En þó voru skemmtilegastar sögurnar
sem hún sagði þeim um drengimi sinn,
þegar hann hafði verið á þeirra reki. Hún
sagði þær líka allt öðru vísi. en ailar hin-
ar sögurnar. Málrómurinn varð enn þýðari
og hún varð sjálf einhvernveginn enn þá
fallelgri og elskuleg'ri en hún var annars.
Og þegar hún var að segja sögurnar um
fallega og glaðværa drenginn sinn litla,
horfði hún aldrei á nemendurna, heJdur
var þá eins og hún sæi gegnum holt og
hæðir, því að hún horfði brosandi yfir koll-
ana á smáfólkinu og staroi á ejnhvern á-
kveðinn stað, — langt, langt í burtu,
Drengurinn hennar var nú auövitað orð-
inn fullorðinn maður fyrir langa löngu, en
hann var einhversstaðar út í víðri veröld.
Og veslings gam.la læknisfrúin hafði ekk-
ert af honum frétt í mörg ár. Hann hafði
farið kornungur til útlanda og ætlað að
verða mikill listamaður. öllum hafði komið
saman um, að han,n væri snillingsefni, hann
myndi geta orðið heimsfrægur fiðlusnill-
ingur. Fyrst hafði hann verið mörg ár við
nám og komið þá heim stöku sinnum. Hon-
um fór fram með hverju ári. Hann hafði
haldið hljómleika í höfuöstaðnum, þar sem
allt ætlaði um koll að keyra af fagnaðar-
látum. En svo hætti hann að koma heini
og fór í ferðalög um heiminn, lengra og
lengra í burtu, Bréfin urðu strjálli og
styttri smám saman. Hann hafði stundum
vikið að því, að það væri býsna erfitt að
fá heiminn til að taka eftir sér. Svo hafði
hann farið til Ameríku. Þaðan voru síðustu
bréfin, sem gamla læknisfrúin hafði feng-
ið frá honum. Þar var allt erfitt líka, —
jafnvel erfitt að fá atvinnu sem óbreytt-
ur hljóðfæraleikari í hljómsveit. Hann
sagðist þó spjara sig sæmilega. En nú
sagðist hann ekki geta komið heim framar.
Sér fyndist hann hafa svikið það traust.
sem fólkið hefði til sín borið. Hann gæti
ekki látið kunningjana sjá sig.
Þegar þetta bréf kom, var læknirinn,
faðir hans dáinn. Og mömmu hans, —
gömlu læknisfrúnni, hafði fundist þetta
svo mikil fjarstæða. Því þá ekki að koma
heim, fremur en að eiga það á hættu að
lenda í erfiðleikum einhversstaðar langt
út í heimi, þar sem enginn var til að rétta
honum hjálparhönd. Hún hafði skrifað
honum og beðið hann að koma heim, —
en aldrei fengið neitt svar.
Það er nú ekki víst, að litlu nemendurnir
hafi vitað hvernig þessu var varið. En þeir
fundu það á sér, að það var sjálfsagt að
þeir væri hljóðir, þegar það vijdi til, að
gamla læknisfrúin minntist eitthvað á
drenginn sinn eftir að hann fór vestur um
haf. Hún varð þá líka allt af svo alvarleg
sjálf.
En hún átti allt af von á því að hann
kæmi heim þá og þegar. Og oft þegar skip
kom frá útlöndum, fór hún út í garð og
stóð við hliðið á meðan fólkið var að fara
fram hjá, sem með skipinu hafði komið,
ef einhverjir voru farþegar. Því að fram
hjá húsinu hennar lá einmitt vegurinn frá
hafnarbryggjunni. Sumum þótti þetta dá-
lítið heimskulegt. En þetta var gamla
læknisfrúin, og þess vegna var lítið um það
talað, og sízt henni til hnjóðs. Henni þótti
svo undur vænt um drenginn sinn, — allir
vissu það. Og hún átti allt af von á hoinum.
En svo gerði hún líka annað í sambandi
við drenginn sinn, sem litlu nemendunum
hennar þótti meira en lítils virði. Hún hélt
sem sé allt. af upp á afmælið hans, Alla,
— en drengurinn hennar hét Aðalsteinn,
— og bauð öllum nemendunum, sem hjá
henni voru í hvert sinn, Og þad var af-