Ljósberinn - 01.03.1941, Side 6
26
L JÓSBERINN
mæli, maður! Lang-skemmtilegasta afmæl-
ið á öllum vetrinum. Og þá hefðuð þið átt
að sjá gömlu læknisfrúna. Eða, þið hefð-
uð átt að sjá hana þegar hún var ao búa
undir afmælið. Hún skreytti stofuna eins
og fyrir jólin, — hafði stóra kertastjaka
á borðinu, með mislitum kertum, og setti
mislitan pappír á lampahjálminn, til þess
að gera birtuna notalegri. Og svo hafði hún
auðvitað bakað öll ósköp •— þeim þótti góð-
ar kökurnar herinar, litlu strákunum, pg
í þessu afmæli var ekkert haldið í við þá.
En þeir færðu henni blóm, það er að
segja, ef nokkur lifandi leið var að fá
noikkur blóm. Og svo var drukkið súkku-
laði, — mikið af súkkulaði, og skemmt sér,
— mikiö!
Árin liðu. Elztu nemendur frúarinnar
voru orðnir fullorðið fólk oig sjálf var hún
orðin gömul að árum og hvít fyrir hærum,
en lét annars lítið á sjá, það var allt af
jafn bjart yfir henni og notalegt að vera
í návist hennar. Og margar fékk hún heim-
sóknirnar. Til hennar var leitað bæði í sorg
og gleði. Við engan var eins gott að tala,
ef eitthvað amaði að. Hún átti svo hægt
með að gera unga fólkinu skiljanlegt hvar
huggun var að finna. Hún hafði sjálf átt
í þrengingum, — þáo vis&u allir. En það
höfðu líka allir séð, að hún hafði aldrei
bugast. Og fólkið vissi vel hvernig í því lá,
eða hvaðan hún fékk þrekið til þess að
vera allt af glöð og róleg. Hi'in var kristin
konu, í einlægustu merkingu. Hún treysti
Drottni og hún hafði falið honwm dreng-
inn sinn. Þess vegna æðraðist hún ekki
þó hún heyrði ekkert frá honum, — hún
vissi að Drpttinn hélt í hendina á honum.
hvar sem hann var og hvert sem hann
fór, hann Alli hennar, — og hún trúði því
að Drottinn myndi að lokum leiða hann
heim, heilu og höldnu. Þetta var bjargföst
trú, —- og þess vegna fór hún svo pft út að
hliðinu, þegar skip komu að iandi. —
»Jæja, hann kemur þá líklega með næstu
ferð«, sagði hún, þegar hún var að fara
inn í hús'ð aftur. »En nú þarf hann að fara
að koma, elsku drengurinn, því að ég' er
að verða svo ónýt«.
Og drengurinn hennar kom heim.
Hún stóð við hliðið, því að skip hafði
verið að koma inn f jörðinn. Hún sá grann-
an og hávaxinn mann koma upp frá bryggj-
unni. Það var fullprðinn maður, -— ellileg-
ur, dálítið lotinn í herðum og þreytulegur.
Aðalsteinn hennar myndi vera tæplega
fimmtugur. En hann var sjálfsagt búinn
að reyna mikið og orðinn þreyttur, — eða
hann hafði verið veikur, — en þetta var
hann, elsku drengurinn. Mikið var hann
vænn að draga það nú ekki lengur að koma!
En hvernig stóð nú á þessu, — hann var
ekki með neinn farangur? Var hann ef til
vill allslaus, — -— eða, — eöa, — hann
ætlaði ef til vill eitthvað lengra með skip-
inu. Jæja, — en það var indælt að fá að
sjá hann, þói að það yrði þá ekki nema I
svip, oig- það var mest um það vert, að hann
var kominn heim, heill á húfi. En gamla
frúin var í mikilli geðshræringu, þó að
ekki sæi það á henni, — hún varð að halda
sér í girðinguna. Henni datt í hug, að lík-
lega væri þetta erfitt augnablik fyrir Að-
alstein líka, og hún vildi þá gera honum það
svo auðvelt, sem .unnt var.
»Jæja, elsku drengurinn, þarna ertu þá
kominn loksins! Vertu velkom.inn!«
»Já, ég er kominn, mamma, — búinn
að vera allt of lengi í burtu. Gekk illa að
hafa mig upp í ferðalagið. — En nú
er eins og að allt sé í lagi. Og Guði
sé lof fyrir að ég fæ að heilsa þér aftur
syoina hressilegri, — ég var að kvíða fyrir
því alla leiðina--------«
Hann lyfti henni upp með sterkum hönd-
og bar .hana inn í húsið, eins og barn. En
gamla konan vafði handleggjunum um
hálsinn á honum og hjúfraði sig upp að
brjósti hans, grátandi af gleði.
Þetta var svo indælt og öruggt. Mikið
var Guð allt af góður!