Ljósberinn - 01.03.1941, Blaðsíða 8

28
LJÓSBERINN
BELLA-FLOR
(Eftir spánska höfundinn Caballero)
Einu sinni var maður, sem átti tvo sonu.
Sá eldri gekk í herþjónustu, fór til Ame-
ríku og dvaldi þar árum saman. Þegar
hann kom heim aftur var faðir hans dá-
inn, en yngri bróðirinn hafði sölsað undir
sig eignirnar og var orðinn auðugur mað-
ur. Heimkomni bróðirinn fór nú að heim-
sækja hinn, og hftti svo á, að hann var að
koma niður útidyratröppurnar.
»Þekkirðu mig ekki?« spurði hann.
Hinn bróðirinn hreytti aðeins út úr sér
ónotum.
Þá gaf hermaðurinn t;l kynna, hver hann
væri. Þá sagði hinn bróðirinn, að hann
gæti fundið gamla kistu út í skemmu; það
væri allur sá arfur, sem faðir þeirra hefði
látið honum eftir. Að svo mæltu fór hann
leiðar sinnar, og vildi ekki svo mikið sem
líta við bróður sínum.
Hinn fór út í skemmuna og fann þar
æfa forna kistu. Hann sagði við sjálfan
sig: »Hvað get ég gert við þennan kistu-
garm? Herra trúr! Eg get þó að minnsta
kosti höggvið hana í eldinn og hlýjað mér
við hana á þann hátt, því að það er svo
drepkalt«.
Hann axlaði nú kistugarminn og bar
hana til íbúðar sinnar, og fór að höggva
hana í spón með exi. Þá datt skjal út úr
leynihólfi í kistunni. Hann tók upp skjaliö
og komst þá að raun um, að það var skulda-
bréf fyrir mikilli upphæð, sem faðir hans
hafði átt hjá tilteknum manni. Hann heimti
nú þessa upphæð og varð ríkur maður.
Einu sinni þegar hann gekk um borg-
arstrætið rakst hann á gamla konu, sem
grét sáran. Hann spurði hana hverju það
sætti. Hún sagði honum, að maðurinn sinn
lægi fárveikur. Og það var ekki aðeins,
að hún hafði enga peninga til að kaupa
meðul fyrir, heldur lá við borð að lánar-
drottnar mannsins hennar létu varpa hon-
um í skuldafangelsi.
»Hertu upp hugann«, sagði Jósep.
»Manninum þínum verður hvorki varpað
í fangelsi, né eignir ykkar seldar. því að
ég skal greiða úr vandanum. Ég skal greiða
skuldir hans og legukostnað, og líka sjá
um það, að útför hans verði virðuleg, ef
hann skyldi deyja«.
Og þetta gerði hann. En þegar maður-
ihn var dáinn, og hann hafð'i greitt útfar-
arkostnaðinn, komst hann að raun um, að
hann átti ekki grænan eyrir eftir, því all-
ur arfur hans hafði eyðst til þessa góð-
verks.
»Og hvað á ég nú að gera?« spurði hann
sjálfan sig. »Nú hef ég ekki nóga aura
til að kaupa, mér eina máltíð. Æ, ég verö
að fara til hirðarinnar. og vinna þar fyrir
mér sem þjónn«.
Þetta gerði hann og varð þjónn konungs.
Hann kom nú svo. vel fram, og vann
sér svo mikla hylli konungs, að hann var
fljótt hækkaður í tigninni, og var kallaö-
u,v »æðsti ráðgjafi ríkisins«.
Meðan þessu fór fram hafði þorparinn
bróðir hans farið á hausinn, og skrifaði
hann honum nú og sárbað hann um lið-
sinni; og af því að Jósep var svo góðvilj-
aður, hljóp hann undir bagga með hon-
um, og bað konunginn að veita bróður sín-
umi atvinnu, og lét hann að ósk hans.
Svo kom nú maðurinn, en í stað þess
að vera bróður sínum þakklátur, þá öf-
undaði hann hann af gengi hans, er hann
sá að hann var eftirlætisgoð konungs, og
hugsaði hann sér að koma honum fyrir
kattarnef. Með þetta í huga, fór hann að
brjóta heilann um, hvað helzt myndi koma
sér að gagni í þessu efni, og komst þá að
því, að konungur lagði hug á prinsessu,
sem hét Bella-'Flor. En af því að konung-
ur var gamall og ljótur var hún honum
fráhverf, og faldi sig í hölh sem var falin
í óbyggðum og uimkringd torfærum, og sem